Het laatste deel

De kakbruine Rav 4 glijdt zachtjes richting oversteek...


... en schakelt wijslijk terug in achteruit... (Ja, ik weet het .. het verstand komt met de jaren zeggen ze.. ;-)

s' avonds hebben we een all-inclusive geboekt bij de Eco- Thermales, een natuurlijke warmwaterbronnen complex, met een gezellige sfeer een 2 cocktail bars..
een paar uur en wat cocktails later schuiven we aan tafel gezellig moe van het warme water.. denk ik.. ..
en we krijgen er bovendien een overheerlijke maar veel te groot diner voorgeschoteld..

Een afsluitertje bij de Don en nog iets voor een paar expresso's waarbij we aan de bar genieten van de passie en vakmanschap waarmee de barista de zwarte kleine pareltjes serveert..
hij geniet duidelijk van de aandacht, en de appreciatie van zijn kleinoodjes..

You Know.. vertel ik hem... " This is like an Angel pissing on your tongue.. " Waarop hij hartelijk begint te lachen en antwoord... "Yes... a very HOT Angel. !"


Dag 9, 10

Bij het krieken van de dag zetten we koers richting Guanacaste.. een andere streek, zo'n 200 kilometer verderop.
We volgen de Oostzijde van het meer, waarbij we langs de route een kudde van de miereneters kruisen... het gezelschap.. enkele dagen geleden voor ons nog een grote zeldzame ontdekking in het bos blijkt in deze streek een frequente verschijning te zijn..
zelfs in die mate dat borden langs de weg verzoeken om de dieren niet te voederen...
Wanneer één van de Tico's zijn kofferbak opendoet en banaan begint uit te delen.. krijsen de beestjes, gaan op de achterpootjes staan, en worden meteen vergezeld van tientallen soortgenoten die vanuit het niets opduiken uit de bossen..

Rare beestjes hier in Costa Rica.... Ons niet meegerekend natuurlijk ..

De route langs het meer van Arenal kronkelt langs schitterende uitzichten en pittoreske plekjes, het begint nu wel te kriebelen dat we hier niet met 2 wielen minder op de baan zijn..
en stilaan begint het plan voor de organisatie van een GS reis vastere vormen aan te nemen.. We kennen nu al heelwat sterktes en zwaktes van het programma,
en kunnen die ten volle benutten om het beste voor een select groepje motorijders uit te kienen. Eén ding is zeker, Costa Rica is een prachtland om met de GS te ontdekken,
heelwat onverharde pistes, ongerepte natuur en de mogelijkheid om ver weg te blijven van platgetreden paden en de meest verborgen plekjes te ontdekken....
Kandidaturen voor deelname zijn al welkom ;-)...

Onderweg ons zoveelste kiekje met drankjes en een prachtig panorama op de achtergrond....
Aan de noordzijde van het meer trekt een bordje Tico Windsurfing onze aandacht.. (alee, toch die van mij.. ;-) .. een onverhard pad leidt naar een verborgen surfparadijs, waar het zo'n 6 tot 7 bft blaast.. .met de Arenal als achtergrond.
Dat schijnt hier normaal te zijn ... dagelijks zorgt een microklimaat voor een stevige bries.. en er zit amper 10 man op het water met kiteboards en windsurfboards.. plaats zat hier..
O ja, klein detail.. er zitten ook krokodillen in het meer.. maar geen nood.. die kunnen toch niet surfen..
Daarnet was het nog maar aan het kriebelen om de bochtige route op 2 wielen af te leggen, nu lonkt de wind om een kiteboard te huren en het water op te gaan..
maar de knie denkt daar anders over..

Een paar kilometer verderop komen we toevallig terecht een bevallig plekje met de naam Mystica,
een retreat & Yoga center, met zicht op het meer.. sommigen onder jullie zouden hier snode plannen smeren,
om de dames te laten genieten van massages en yoga, terwijl de heren lustig hun hartje kunnen ophalen met kiteboarding en windsurfen...
maar ik niet hoor ;-p...

Via onverharde routes, windmolenparken, kleine dorpjes en uiteindelijk de Panamericano... (beetje de route 66 van Centraal Amerika) komen we uiteindelijk terecht op onze volgende bestemming,
Rincon de la Vieja. Ons logement is deze keer een would be Centerparks afkooksel... met karige hutjes en een hoog avontuurgehalte.
We horen de buurman snurken alsof hij naast ons in bed ligt.. en dat is ook een beetje het geval, aangezien een 10 mm dikke kartonnen muur de enige afscheiding is tussen de kamers..

In Rincon de la Vieja gaan we op stap in het natuurpark, en we opteren voor de "easy route".. langsheen gaten in de grond die stevige walmen van rottende eieren verspreiden, puffende minivulkanen, pruttelende modderpoelen,
boomwortellhellingen, rotsblokken, slijkpaden... en dat alles bij een temperatuur van 36 graden.. Gelukkig heb ik de zware brace aangetrokken vanochtend... waardoor het nog net haalbaar was..
Dezelfde route met quad had mij nog beter bevallen ;-)

In de namiddag nog een partijtje Canopy... via een kabelparcours met oversteken van 300 meter over de rivier.. leuk maar déjà vu... Neen, Rincon de la Veija heeft ons iets te veel scoutsgehalte.. en ook hier weer de onaangename bijsmaak van massatoerisme.. Dit had anders kunnen ingevuld worden..

De laatste 3 dagen brengen we door 280 km Noordelijker, aan de kust in Manuel Antonio, waarvoor we eerst een stevig stukje Panamericano volgen, en vervolgens lang de kustweg naar onze eindbestemming kuieren..
Onderweg nog een tussenstop in een Australische Outback bar.. en we wanen ons 2 jaar terug in de tijd.. Nice !..

In Quepos een geslaagde lunch in The Great Escape.. de meest trendy place in town.. en kruispunt voor alles wat met sportvissen te maken heeft..
aan de muur prijken honderden foto's van stoere zeebonken met gigantische zeilvissen en Blue Marlins op hun schoot...
Ik informeer bij de uitbaatster van het vissersmekka, bij wie we eventueel een boot kunnen charteren voor de volgende dag..
en we're lucky again.. ze zat "toevallig" met een booteignaar aan de bar.. (alsof er daar ook niet boot-eigenaars zitten) ...
En 6 minuten later hebben we een afspraak gemaakt voor de volgende ochtend om 7u30..
Quepos schijnt één van de beste plekken in de Caraïben te zijn voor groot viswild... we zijn benieuwd...

Mijn enige vis-ervaring uit het verleden eindigde met een grote plons in de vijvers van Zaventem toen ik een jaar of 12 was..
en ik heb nooit begrepen wat vissers bezielt om urenlang naar een dobber te staren.. een vis boven te halen, en hem vervolgens terug in de vijver te gooien.

Maar hier zie ik me al zitten met zo'n mega vislijn, achteraan in zo'n draaistoel, te worstelen om een monster van mijn eigen gewicht binnen te halen...
nét iets avontuurlijker zo lijkt ons..

Eerst nog even inchecken voor de komende 3 nachten in Manuel Antonio, Makanda by the Sea, .. waar we voor onze huwelijksverjaardag een upgrade cadeau krijgen naar suite n° 1...
O my God.. was de eerste reactie doen de deur van ons tijdelijke stulpje openzwaaide.
Dit is geen kamer, dat is een villa.., hemelbed, volledige keuken, zithoekje voor 12 personen, hangmat met zicht op oceaan.. .
Meteen goed voor een score in de top 5 onze " Best Rooms Ever " en een klein contrast met de kartonnen hutjes van de dag voordien.

We treffen net de Happy hour by the pool, 2 drankjes voor de prijs van 1... en we worden het maar niet eens over het feit of je dan 2 drankjes voor de prijs van één moet drinken, of gewoon 4 drankjes voor de gewone prijs van 2..
wat denk je ;-)... Dobberen op een luchtmatras met een Cuba Libre in de hand, en zicht op de zonsondergang boven de Oceaan..
Onze gedachten dwalen af naar België.. en we krijgen een beetje heimwee... NOT !!!

Ideaal decor voor een dinner by the pool, met zicht op ..
niks meer.. want het is pikdonker ...


Dag 11 - Visje vangen..

Om 08:00 uur varen we het havengat uit in een 30 voet sportvissers bootje.. Met 2 keer 230 PK aan boord.
Onze kapitein Alex (tja, puur toeval .. ) en zijn scheepsmaatje zitten hier zo'n 6 maanden per jaar dagelijks op het water..
Na een uurtje varen bereiken we het volgens hen best visgebied in de Caraïben.. en ze zijn er vrij zeker van dat we niet teleurgesteld zullen terugkeren..

De snelheid wordt herleid naar 12 knopen, en Alex en zijn maatje beginnen aan hun dagelijkse ritueel..
Op het dak staan 2 grote armen die uitgeklapt worden, en de 8 indrukwekkend visroedes ( behoorlijk indrukwekkend zelfs, in vergelijking met mijn Zaventemse uitrusting) worden deskundig
lang de zijkant van het vaartuig geplaatst.. 20 minuten later weten we alles wat we altijd al wilden weten over sportvissen.. niks dus...
maar de routine waarmee ze te werk gaan dwingt respect af..

8 lijnen zijn uitgezet, en 4 daarvan afgeleid via katrollen naar de grote zijarmen, zo slepen er achter het schip over een breedte van 6 meter een hele reeks lijnen naast elkaar, elk op een verschillende lengte en diepe..
De 2 buitenlijnen zijn voorzien van koddige namaakvisjes, die volijk over het wateroppervlak dansen, en zorgen voor het nodige kabaal en aantrekkingskracht.
Aan de andere lijnen hangen reuze sardienen netjes in bondage- stijl bevestigd en voorzien van een vleugje lood.
De kanjer die me bij het visavontuur in Zaventem heeft geveld, was kleiner dan het aas, dat we nu gebruiken.. ;-)

Alex en zijn scheepsmaat verliezen de lijnen geen ogenblik uit het oog..
er bouwt zicht een byzondere spanning op aan boord, terwijl iedereen hoopvol naar de Penn - molens en de lijnen staart..
Een spanning die vergelijkbaar is met die van de kandidaten die bij Idool wachten op het antwoord of ze naar de volgende ronde mogen..
En ons geduld wordt zwaarop de proef gesteld..

Amper 5 minuten nadat de lijnen in gereedheid werden gebracht.. begint één van de molens te spinnen , en ontrolt de lijn zich aan een snelheid van een konijn met peper in zijn gat..
Alles gaat nu bliksemsnel en met een ongelooflijke precisie..

Voor ik het goed door heb zit ik in het draaizeteltje op de achtersteven, stevig ingesnoerd in een harnas, met een kanjer van een vislijn tussen mijn benen...
Ik denk met heimwee terug aan Zaventem..
De molen spint nog steeds als gek en de vislijn buigt in een hoek van 90 graden en sleurt als gek aan het harnas..

Deze jongen is niet van plan om zich snel gewonnen te geven..
Met een militaire precisie zijn de andere 7 lijnen binnengehaald, en zijn 8 ogen op mij gericht in het draaizeteltje..
6 van mijn medepassagiers, 2 van de enorme zeilvis die een paar honderd meter achter de boot vecht voor zijn leven..

Ik krijg deskundige instructies over spanning op de lijn, en de ogenblikken wanneer ik moet draaien als een gek aan de molen om de lijn binnen te halen.
Al snel volgt er een bizarre routine tussen hevig verweer aan het uiteinde van de lijn, trekken om terrein te winnen, en draaien aan de molen..
De zeilvis springt regelmatig boven water.. en hij is ronduit indrukwekkend..
Na een gevecht van 20 minuten begint de uitputting parten te spelen.. en niet alleen bij de zwemmende monster..

Nog 5 meter van de achtersteven, en de weerstand begint te minderen. in één vloeiende beweging halen Alex en c° de zeilvis langszij,
en hijsen hem aan boord.. Alex gebaart me om op de achtersteven te gaan zitten, en vooraleer ik de bedoeling van deze aanmaning kan achterhalen ligt er een
exemplaar van 3,5 meter en 60 kg zeilvis op mijn schoot.. Het zwaard is bijna een meter lang, en probeer me in te beelden hoe ik in godsnaam van een gezellig visrestaurant in deze positie ben beland..
Ik zag ons die avond al met een tasje van GB "Ik keer tevreden terug" aanmelden bij het restaurant om te vragen of ze ons visje konden klaarmaken..
Maar na de korte fotosessie wordt het dier bevrijd en terug overboord gezet.. de reglementeringen zijn streng hier... en terecht.
Maar het GB zakje zal vandaag niet misstaan.. onze dag kan al niet meer stuk, en hij is nog maar net begonnen..

Aan dit tempo hebben we vanavond 10 kanjers binnengehaald..
maar het lot beslist daar anders over..
We hebben nog een tweede zeilvis aan de lijn, en deze was ééntje voor Kristin..
maar na 2 minuten slaagt het dier er in zich los te werken, en ons de helft van een afgevreten sardientje terug te sturen..

Kort na de middag is het absolute chaos aan boord wanneer voor de derde keer één van de molens als gek tekeer gaat.
de visroede wordt uit zijn basis gerukt, en Alex kan ze nog net vastgrijpen vooraleer ze overboord gaat..
Het ding aan de andere kant van de lijn is GIGANTISCH.. en zelfs Alex trilt van de adrenaline..
achter het schip springt een enorme Blue Marlin uit het water.. Dit gevecht is niet voor mietjes..
De tegenstander rukt als een bezetene aan de lijn..
Knack (Neen ik ben geen boekje aan het lezen ondertussen) de lijn breekt, en schiet terug..
Mijn woordenschat met Spaanse scheldwoorden word aanzienlijk verrijkt op een paar minuten tijd..

Blue Marlin wint het gevecht.. en we zien hem nooit meer terug..
Noch enige van zijn soortgenoten trouwens..
We worden wel regelmatig vergezeld van dolfijnen, zeeschildpadden en ander bewoners..
maar 3 keer blijkt scheepsrecht..

Na 8 uur houden we het voor bekeken, en keren terug naar een veilige haven.
Mooie ervaring.. maar wat ons betreft een once in a lifetime experience..
Het blijft toch altijd een dubbel gevoel om een dier voor eigen plezier een minder aangenaam moment in zijn bestaan te bezorgen..


Die avond eten we een lekkere bouillabaise bij Inca Trails.. het enige Peruviaanse restaurant in Quepos..
eenvoudig maat een aanrader..

Dag 12 - Oudjaarsdag..

Lazy, Lazy, Lazy..
Teksten schrijven, zwemmetje in de pool, dutje in de hangmat, hamburgertje op het terras.
het gemiddelde vakantiegevoel van Bredene.. X 10000.. ;-)

Tegen de avond zakken we terug af naar Quepos om de couleur locale van oudejaarsavond op te snuiven..
en we blijven niet op onze honger zitten... Live optredens en Brazilaanse percussionisten vullen de nacht..

Dag 13 - De laatste rit..

Vanuit Manuel Antonio staat er nog een rit van 170 kilometer in de planning, netjes uitgestippeld langs de kustweg en de nieuwe snelweg.. niet dus... !
We hebben nog 5 uur tijd vooraleer we in San Jose de wagen moeten inleveren, en die gaan we echt niet vullen op asfaltwegen..
Na 20 kilometer zegt mijn buikGPS rechtsaf op de onverharde weg.. gewoon even een stukje de heuvels in om te genieten van de natuur..
De piste voert ons langs de oevers van een rivier, met schitterende vergezichten, wanneer we een half uurtje aan het rijden zijn hebben we eigenlijk niet veel zin om op onze stappen terug te keren en terug de hoofdweg op te zoeken. In ons vloeiende Spaans informeren we ?es possibile di attendar San José par aqui.. ? terwijl we op de onduidelijke kaart wijzen.. De behulpzame man begint gedurende 10 minuten te ratelen, en we knikken overtuigd alsof we alles netjes opslagen.. nadat hij vertrokken is bekijken we elkaar vragend.. Heb jij iets verstaan ? ... Neen... Ikke ook ni... maar uit zijn knikken en wijzen konden we afleiden de route ons wel degelijk mits de juiste splitsingen te kiezen naar San José zou voeren.. We herhalen het scenario meerdere malen, en telkens knikken de Tico's si, si, gepaard met een vloeiende aanwijzing.. Op mijn todo lijstje voor 2012... Spaans leren.. check ...

Na anderhalf uur zijn we zo ver op de piste dat terugkeren geen optie meer is, rest ons dus enkel nog de juiste route te vinden..
we hebben nog 2 en een half uur de tijd om in te checken op de luchthaven, en een honderdtal kilometer af te leggen op de pistes..
Klein detail... de benzinemeter geeft 1/4 rest aan... en het is al een sedert Manuel Antonio geleden dat we een tankstation hebben gezien..

Maar de piste is onwaarschijnlijk mooi, we vallen van de ene verbazing in de andere, glooiende valleien, terrasbouw, ananasplantages, kabbelende beekjes, watervallen..
en geen toerist te bespeuren.. dit is de leukste ontdekking van de reis...

Onderweg heelwat fijne ontmoetingen, ... een oud koppeltje staat twijgen van de bomen te snoeien... ?Que es ? ..
en ze maken ons duidelijk dat ze een borstel aan het maken zijn... Tja, nieuwe borstels vegen goed, en zijn madam is inderdaad aan vervanging toe ;-)
We slaan een gezellige babbel... het is te zeggen.. zij slagen een gezellige babbel, en wij staan overtuigend te knikken en de nodige haarbegroeiing op mijn Spaans slagen we er zelfs in om wat informatie uit te wisselen..
Ze gaan dan ook gretig in op mijn verzoek om te poseren voor de foto... en wanneer ik hem vraag haar een beso te geven, twijfelt hij geen ogenblik en klikt de camera vlijtig door om dit schitterende moment vast te leggen..

Even verderop een tweede ontmoeting met een ananasboer, die langs de weg een klein verkoopsstandje heeft opgeslagen.. en ijverig één van zijn vruchten voor ons versnijdt met zijn machete.. weer poseert de Tico gretig voor de camera.. en het levert niet enkel de beste ananas op die we ooit mochten proeven, maar ook opnieuw een hele reeks leuke beeldmomenten..

Langs ons pad vinden we een kleine bar / restaurant op de top van een heuvel, met een zicht over één van de mooiste valleien die we te zien kregen..
ik geraak echt niet uitgekeken op dit stukje verborgen paradijs. En Marco, de eigenaar vertelt ons trots dat hij een facebook pagina heeft, en toont ons honderden foto's van zijn finca vanuit alle mogelijk hoeken..
Hij voorziet onze Rav 4 van een 5 tal liter extra benzine, wat voldoende moet zijn om veilig een tankstation te bereiken...
Dit plekje is te mooi om niet in een roadbook voor GS fanaten op te nemen.. het plan begint vaste vorm te krijgen, en we zijn er al van overtuigd dat we hier ooit onze trouwe GS op de middenbok gaan parkeren..
Zoek maar even op Aldea Restaurante op Facebook.. en start packing your bags...

De vierde stop is helemaal te gek.. Een oude dame staat bij een klein kraampje met strohoeden en manden, samen met 3 jonge meisjes..
een schitterend tafereel.. en ook zij laten zich gewillig digitaliseren.. Angelica is 75 en vertelt ronduit over haar familie, leven en streek, en alles wat we willen horen..
na een kwartiertje keuvelen, vernemen we dat ze elke dag de bus neemt om de drie meisjes te komen helpen in hun kraampje, en dat ze onze richting uitgaat.. we bieden we haar een lift aan naar een stadje zo'n 40 kilometer verder op onze route, en onderweg zwijgt ze geen minuut.. in een crashcursus Spaans en couleur locale maken we eindelijk kennis de de échte sfeer van de Tico's.. zalig moment..

We vinden uiteindelijk via de aanwijzingen van onze ontmoetingen onderweg, én de deskundige routebegeleiding van Angelica de juiste routen, en bereiken om 15:59 de luchthaven... nét op tijd voor de check-inn !
we hebben werkelijk de laatste minuut uit onze laatste dag geperst.. en ze waren het absoluut waard !..

Inmiddels zijn we geland in Madrid, en blijven nog een paar uur in de transfert plakken,
straks om 16:00 uur de laatste etappe .. en back to Blowfield city ...

...

Toch nog even vermelden dat alle reisverhalen in één trek zijn neergepend zonder na te lezen,
en dat er wellicht nog een pak spellings en taalfouten in staan.. so be it..
we hopen dat jullie een stukje mee hebben kunnen genieten van Costa Rica,
Laat maar even weten wat jullie er van vonden...

En uiteraard komt ook hier weer een fotoboek van in onze collectie...
en we weten nu al dat het weer een mooi exemplaar zal worden..

En vergeet niet..

Don't dream your life...
Live your dream !


Pura Vida !!