Dag 1

Ik had me nochtans voorgenomen om deze trip geen reisverhaal neer te pennen..
maar het is sterker dan mezelf. De leuke anekdotes die je telkens weer verzameld vervagen te snel om niet neer te pennen.
Dat kan dan weer wat met de leeftijd te maken hebben ;-)...

Als ik zo'n reisboek van een aantal jaren terug ter hand neem, is het telkens weer een ontdekking van de kleine dingetjes die elke reis steeds weer uniek maken.
Meestal gaat het over ontmoetingen, indrukken, details, verwonderingen, en ja, zelfs ergernissen die het geheel van zo'n ervaring vormen.

We hadden er zelfs niet op gerekend onze bagage uit het gapende gat van de bagageband te zien spuwen, ... maar wonder boven wonder is het deze keer dan toch gelukt..
de twee tassen hadden er voor gekozen om op hetzelfde vliegtuig mee te reizen deze keer.

We hadden de nodige voorzorgen genomen, en heelwat spullen in de handbagage meegenomen, gelet op onze vorige ervaringen met efficiëntie van sommige luchtvaartmaatschappijen.
Toegeven, 30 kg handbagage is misschien wat overdreven, maar daar heeft de hoeveelheid glas en metaal met de inscriptie Nikon heelwat mee te maken.

De trip naar het natuurpracht van Costa Rica staat deze keer volledig in het teken van kiekjes.. maar dat hadden jullie wellicht al verwacht.

Na een trip van 17 uur met Iberia via Madrid kijken we in San Jose reikhalzend uit naar een bordje Mr & Mrs Stevens voor onze transfert naar Fleur de Lys, in het hartje van de stad.
Tevergeefs... want Alexandro zat een beetje vast in het verkeer.. en komt met een uurtje vertraging dan toch nat bezweet aandraven met een zelf vervaardigd papiertje Mr Danny & Kristin...

Met het tijdsverschil is het 02:00 in de ochtend in Belgenland, en 19:00 in Costa Rica.. tijd voor een beetje avondspits, een snelle hap in het hotel, en een beetje nachtrust.
We hadden er niet op gerekend dat Fleur de Lys aan een druk kruispunt van een treinspoor lag, waarbij de al te ijverige machinisten argeloze weggebruikers wegjoegen met oorverdovende claxons..
Maar de meeste dingen wennen, zeker als je in het verleden een paar nachten met Olly op de kamer hebt doorgebracht :-p.

De eerste ochtend op Costa Ricaanse bodem loopt de wekker af om 5u30... maar dan liggen we al een paar uur wakker... Onze biologische klok heeft nog helemaal niet door dat we aan in een ander continent zijn ..
en we zijn dan ook fris en opgetogen als Alexandro zijn minibusje voor de deur parkeert voor een dagtrip naar de vulkaan van Poas..
De ochtendspits begint vroeg bij de Tico's, en het is stevig worstelen om de vallei van San José uit te geraken.
Geen wonder als je weet dat ruim 1/3 van de totale bevolking van 4.000.000 inwoners in de vallei van San José woont..
Het is woensdagochtend, en het verkeer zal er zo'n beetje hebben uitgezien als rond Brussel op een dagje nationale staking.

Poas is één van de 7 actieve vulkanen in dit landje, ongeveer even groot als België en Luxemburg samen. En al héél snel worden we ondergedompeld in de prachtige natuur van dit stukje Centraal Amerika, dat in 1502 door Christopher Colombus op de kaart werd gezet.

De biodiversiteit is gewoon overweldigend.... 850 vogelsoorten en meer vlindersoorten dan waar ook ter wereld. .. dus kom niet klagen over een paar fototjes meer van vliegbeesten. ; -)
Ook een selectieve keuze van 12.000 plantensoortjes, waaronder 800 soorten orchideeën, en daarnaast tal van amfibieën, reptielen, kikkertjes en 160 soorten zoogdieren zorgen voor een een indrukwekkende populatie in een decor van tropisch regenwoud, alpendecors en tropische stranden..

Als je ergens een verlanglijstje hebt met "te maken reizen" zou deze in elk geval in de top 5 moeten prijken.

Alexandro loodst het minibusje met de nodige ijver over de onverharde pistes waarbij hij in een zeer eigen stijl... beide ellebogen in de lucht, vastgeklampt aan het stuur zijn volle gewicht gebruikt om de het voertuig naast de diepe kuilen te maneuvreren. Het okselvocht ten spijt, want de ene put ontwijken resulteert enkel in het vinden van een andere..

De Poaz is onze eerste ontmoeting met een werkende vulkaan.. en we hebben dan ook geluk dat de wind het wolkendek openbreekt om de krater gevuld met azuurblauw water in het zonlicht te plaatsen.. terwijl datzelfde briesje de geur van sulfer en rottende eieren in onze richting blaast.. Adembenemend mooi ;-)) en een verzuchting tegenover het okselvocht van Alexandro..

Tijd voor een douche dus... een ideaal excuus om de watervallen van La Paz te bezoeken, met annex eco-zoo... niet echt zoo mijn ding.. Tucans, slangen, reptielen en apen in een kooi... dus de fototas blijft wijslijk dicht..
Behalve dan voor de colibri garden... waar de kleine dapper vogeltjes uit de vrije natuur gelokt worden met suikerwater... en een uniek gelegenheid bieden om de kwaliteiten van de nieuwe 300 mm 2.8 te testen..
Dan pas begrijp je waarom natuurfotografen en journalisten kilos's glas de wereld rondzeulen om de scherpste beelden mee naar huis te brengen. Anderhalf uur lang blijven we gekluisterd aan de colibri - tuin tot we ter order geroepen worden door het gesnurk van Alexandro.. Colibries bevriezen aan 1/8000 e van een seconde op 2.8 is niet echt zo zijn ding ;-).. maar het levert ons wel mooie herinneringen op.

De watervallen komen niet enkel van 35 meter hoog naar beneden donderen, ook het hemelwater besluit van hogerhand de sluizen open te zetten, waardoor de vochtigheidsgraad ons overmeestert.

Tijd om de terugweg te trotseren en te genieten van de zonsondergang, een prachtige regenboog en enige avondspits, wat verassend mooie beelden oplevert vanuit de rijdende minibus.. de open ramen voor de foto's vormen een goed excuus ;-)

Ondanks de goede voornemens om een gezellig restaurantje op te zoeken in San Jose, vallen de oogluikjes weer dicht omstreeks 22:00 uur... de bioklok speelt ons parten;..