De evacuatie

Dit deeltje van het verhaal hebben we even achterwege gelaten tot we het slechte nieuws konden combineren met goed nieuws..
De eerste offroad dag donderdag rond 11u30 heeft Ollie zich laten verrassen door een stuk losse kiezel, waarbij het voorwiel van de motorfiets is gaan slippen.. na 3 correcties en slingerbewegingen is de motor dwars overkop gegaan,
waarbij ze beiden van de motorfiets zijn gecatapulteerd. Het resultaat was bij Ollie zware pijn in de borstkas, rechterflank, en bij Grete de rechterarm..
De assitentiewagen met verpleegster was vlak in de buurt, waardoor ze snel geholpen konden worden, en pijnstillers kregen toegediend.
We zitten in de middle of Nowhere, het dichtsbijzijnde ziekenhuis is op 800 kilometer, and the only way out of this shithole is by air.. of 800 kilometer offroad in een landrover ziekenwagen.. die hier binnen de 3 uur kan zijn !

Hulpverlening krijgt hier een heel ander perspectief, en waar we in onze contrijen na 5 minuten al klagen dat de hulpdiensten lang onderweg zijn geweest.. mag je hier blij zijn dat er binnen de 3 uren een verpleger kan aanwezig zijn.. een spoedarts zal wellicht meer dan 5 uur onderweg zijn !..
Iedereen stelt zich dan ook terecht de vraag wat je overlevingskansen zijn als je zwaar ten val zou komen in zo'n afgelegen gebied.. Vandaar wellicht dat het tempo bij de meeste deelnemers in de namiddag van dag één behoorlijk lager lag..

Er wordt besloten om Ollie en Grete te transporteren naar het dorpje met de zeer toepasselijke naam Hells Gate, nog zo'n 150 kilometer over de piste.. en af te wachten hoe hun toestand evolueert.
Bij aankomt blijkt de pijn enkel nog erger te zijn geworden, en lijkt een interventie van de Flying doctors onvermijdelijk. Een lokale ambulanceteam zorgt voor de eerste hulpverlening en de aboriginals maken in een ijltempo de landingsbaan klaar voor het evacuatievliegtuig.. 2 uur later landt een team van gespecialiseerde artsen in Hells Gate, en besluiten heb beiden te immobiliseren en te verdoven voor transport.

Ze verdwijnen in dromenland, en we krijgen een sterk staaltje efficientie te zien van de Flying doctors. Een dienst die trouwens helemaal gratis is, en door de regering wordt gefinancierd om hulpverlening te garanderen aan bewoners van de outback. Om 20.30 diezelfde avond vertrekt het viegtuig naar het dichtsbijzijnde ziekenhuis.. 800 kilometer terug van waar we komen. Dat is 9 uur na het ongeval !
Het vliegtuig heeft wel met de zijdeur open moeten vliegen, omdat Ollie te lang was om er in te passen ;-)

Diezelfde nacht nog krijgen we het eerste bemoedigende nieuws dat er bij géén van beiden breuken zijn vastgesteld, enkel zware kneuzingen..
Een diepe zucht van opluchting bij de groep.

De volgende dag worden ze ontslagen uit het ziekenhuis, en blijven nog 2 dagen in een hotel om ons vervolgens met de nachtbus te vergezellen Sedert vanochtend (maandag) zijn ze terug bij de groep.
Eind goed al goed..

Voor Ollie zal het wel een zware dobber worden want hij heeft nog 8 weken voor de boeg in de outback... benieuwd wanneer hij weer op de motorfiets kan stappen, en we hopen vooral dat hij zijn zelfvertrouwen snel kan terugvinden.. want dat heb je hier absoluut nodig op de piste !