Het gevecht met de bulldust en de babycrocodil

G'Day Mates


We zitten nu midden in Aboriginal country... in de outback van Queensland, in een dorpje met de schattige naam Boroloola... Capital of the Baramundi.
Je vraagt je af wat mensen bezield om in zo'n desolaat gebied te wonen. Het enige vertier is de lokale pub waar bier rijkelijk vloeit, en straffe verhalen domineren.
Het volgende benzinestation is 360 kilometer verder... met een andere pub en nog straffere verhalen.

Jim vertelt ons over de gevaarlijkste en meest vicieuse dier ter wereld.. de crocodil... in deze streek is het niet ongewoon om beesten tegen te komen van 6 meter.. en 400 kg !
De grootste die ooit werd gevangen meet 8.50 meter en woog 650 kilogram... en kreeg waarempel een standbeeld in het dorpje sedert 1952 het jaar des heres waarin het monster werd overwonnen.
Vissers weten dat ze zich elk half uur moeten verplaatsen, omdat de croc je observeert, en zijn aanval rustig voorbereid.. hij ziet jou.. Maar jij ziet hem niet.. Op het ogenblik dat je even te dicht bij het water komt
schiet hij als een pijl uit een boog op je af en klemt je met een kaakdruk van 3 ton vast.. om je vervolgens onder water te sleuren en te verzuipen.. Het zijn verdomd intelligente beesten gaat hij verder.. de volgende 2 uren..
Aan het einde van het verhaal komt de onverwachtte afsluiter.. zijn partner is 3 jaar geleden tijdens een campeerweekendje opgevreten door een croc.. straffe verhalen.. en bier zijn meer dan ooit zijn toeverlaat geworden.. Het is 12 uur s' middags, en de eerst 12 pintjes zijn tijdens het verhaal naar binnen gewerkt.. tijd voor een tweede kratje..

Wanneer ik dezelfde namiddag aan de rand van het water ga liggen om beelden te maken van de BMW's die door het water waden krijg ik toch een behoorlijk ongemakkelijk gevoel moet ik toegeven ..

De twee afgelopen dagen hebben we zo'n 750 kilometer offroad gereden, en buiten de 2 dorpjes waar we hebben geslapen na Normanton.. : Hells Gate en Boroloola zijn we niet één huis tegengekomen..
helemaal NIKS... de grote leegte... de pistes worden met het uur veraderlijker, en variëren van gewone kiezel tot los zand en het meest gevaarlijke Bull Dust..
Dat laatste kan je je best voorstellen als een grote put in de weg zon 50 cm diep.. gevuld met fond de teinte van l'Oreal.. of 2 ton talkpoeder.. het stof is zo fijn dat de motor gewoon wegzakt een een stofwolk veroorzaakt alsof een container met bloem is uit elkaar gespat.. Probleem van Bull Dust is dat het zeer moeilijk te herkennen is in de structuur van de piste, en verdomd veraderlijk is wanneer men niet 100 % geconcentreerd blijft.

Na dag 1 offroad is het deelnemersveld al behoorlijk veranderd.. 3 motoren staan op de assistentiewagen, en 3 andere motoren zijn overgenomen door leden van de organisatie.
Van alle duorijders zit er nog ééntje in het zadel.. Kristin !! al de rest zit in de 4 x 4 wagens.. en wij voelen ons als een visje in het water..
We hebben rustig de tijd om het ganse deelnemersveld op één dag 4 keer opnieuw in te halen, en de mooiste plekjes uit te kiezen om foto's te nemen..
en s' avonds nog als eerste aan te komen ;-)

Als er één ding is die je rijstijl en rijcapaciteit sterk be-invloed.. dan is het wel wat er tussen de oren zit.. Als je bang bent om gas te geven, dan is het helemaal om zeep.. want je kan 500 kilogram onmogelijk onder controle houden in los zand of op kiezel als je het gas niet openzet.. en hier klappen de meesten dicht, en gaan nog veel slechter rijden omdat de angst primeert op het verstand. Zonder tractie ben je verloren, en gaat de motor alle richtingen uit, en wellicht heeft de ervaring van vorige avonturen in Afrika en Transtunesia hier echt zijn vruchten afgeworpen.. we rijden met even veel zelfvertrouwen, en houden het gas open in de meest moeilijke omstandigheden.. wat ons ook heeft geholpen om veel veiliger te rijden, hoe contradictorisch dat ook mag klinken.

Ik ben wel een beetje trots op mijn madam.. en het gaat haar goed af... zelf zij heeft spijt dat vanaf morgen de baan weer bekleed zal zijn met dat vervelende spul dat ze hier "Tarmac" heten..

In de route zitten heelwat passages van rivieren, die weer mooie beelden opleveren. In ééntje ligt aan de rand van het water een kleine crocodil van 50 cm.. zo levensbedreigend ziet ze er nu ook niet uit..
maar ja.. stoer doen tegen een dooie babycrocodil zal wellicht niet veel indruk maken op de lokale crocodile dundee's in de bar vanavond ;-)

In "The Purple Pub" staat Ollie al snel op de bar te dansen in ware Wild Coyote stijl.. alleen zijn de lokale coyotes hier eerder Ugly Coyote's.. waardoor we toch nog op een schappelijk uur op zoek gaan naar onze nachtrust.

Als er één ding is waarvoor je NIET naar Australie moet komen, dan is het wel de culinaire hoogstandjes van de Outback..
Dat is even monotoon als het landschap.

Na 11 keer barbecueworst en hamburgers geserveerd met rauwe groenten op plastieken borden hunkeren we naar een vleugje afwisseling..
en dat krijgen we eindelijk in Boroloola.. capital of Baramundi.. waarbij Baramundi een zoetwatervis tussen de 5 en 70 kilogram is...
Geserveerd met echte handgesneden frietjes... 4 liter wijn en de avond kan niet meer stuk !

Verbazend hoe snel je je normen bijstelt als je back to basics gaat.. de tweede nacht kloeg de helft van de deelnemers over het monotone 5 sterrenbuffet van Sofitel in Brisbane, en 11 barbecues later is iedereen wild enthouiast over een stukje verse vis, geserveerd met een halve tomaat en handgesneden frietjes..

Idem dito met de accommodatie.. we verhuizen van het ene sleezy motel naar het andere, en je begint bijna te wensen dat je een weekje was gaan boerderijkamperen in Nederland !
Maar enkele dagen later ben je gelukkig met een bureelcontainer, een proper bed, en een douche waar écht water uitkomt ! .. Als je dan nog het geluk hebt om snel genoeg te hebben gereden, dan maak je bovendien nog kans op een container mét airconditioning.. wat in temperaturen van + 40 zeer welkom is..

De reden voor dit basic comfort is heel eenvoudig ... er IS helemaal niks anders.. je mag kiezen .. container of blote hemel met de kikkers en de slangen.. .. en dan is zo'n ijzeren bak nog een geschenk uit de hemel.

Het is hier zondagochtend 10 uur, we vertrekken terug voor een ritje van 600 kilometer.. op asfalt.. De motoren staan terug op gewone banden, wat een stuk veiliger is dan de noppen.

Groetjes aan iedereen, we beginnen jullie een beetje te missen hoor ;-)

Danny & Kristin