Day 2 - 3 The Flat KangouRoute
Door: Danny
Blijf op de hoogte en volg Danny
19 Oktober 2009 | Australië, Airlie Beach
Even een dagje overgeslagen gisteren, maar het slaapritme begint terug op peil te komen. Dag 2 was een etappe van 450 kilometer..
aan de basis was dat de bedoeling.. ware het niet dat een onschuldig foutje in het roadbook alle deelnemers in de verschillende windrichtingen stuurt,
en voor een paar extra kilometers zorgt..
In de ochtend profiteren we nog van de lokale kolonie Kangouroo's om wat beelden met de moto te schieten, en die zijn aardig gelukt, zonder ongevallen..
Dat kan niet van alle beesten gezegd worden. Wat je hier het meeste ziet zijn inderdaad Kangouroos, .. zij het dan klevend aan het wegdek.
Zowat elke 100 meter ligt er wel eentje in alle stadia van ontbinding, de laatste 1000 kilometer is dat goed voor zo'n 10.000 dooie exemplaren.. en ik mag dan al de helft hebben overdreven.. dan zijn 5000 platte kangouroo's nog een hele berg. De naam Bruce Highway zouden ze beter aanpassen naar "Flat KangouRoute"
De grootste doodsoorzaak bij verkeersongevallen zijn dieren, en oververmoeidheid; en over dat laatste voeren ze hier uitgebreid campagne. Elke 10 kilometer kom je wel een bord tegen met "Survive this drive, take a break" en dat soort inspirerende slogans. En na de etappe van dag 3 kan ik ze geen ongelijk geven, 600 kilometer rechtdoor, in een monotoon landschap werkt niet echt bevorderlijk op de alertheid; noch de maximum toegelaten snelheid van 100 km per uur...
Buiten de bossen, platte kangourous en een occasioneel tankstation is er in de verbindingsetappe tussen Tannaka en Arlye Beach weinig te zien. Niet verwonderlijk dat bij de minste bocht in de baan de berm vol staat met tientallen kruisjes van vermoeide chauffeurs die er hun laatste adem hebben geblazen.
Gelukkig zorgen we zelf voor wat afwisseling en entertainment, zodat dit deel van de route nog best aangenaam te verwerken valt.
De route voert ons langs Gympie, Maryborough, Childers, Bundaberg naar de Capricorn coast waar we de Steenbokskeerkring passeren... en daar hebben we helemaal niets van gevoeld, buiten de krampen in onze buik, wanneer we de Fransen hun woordenschat proberen uit te breiden met de woorden "Kreefstkeerkring" en "Steenbokskeerkring"
Onderweg maken we ook nog een tussenstop gemaakt bij Mary Poppins, net lang genoeg om het standbeeld te onderwerpen aan een aantal scenes die de beeldhouwer ongetwijfeld niet in zijn achterhoofd heeft gehaald toen hij het ding aan het maken was.. maar best creatieve beelden voor de camera opleverde.
Er bestaat geen toeval denk ik altijd maar.. en onze ontmoeting met Weis, een kunstenaar wiens atelier gelegen is in de omgeving van KinKin, is daar eens temeer het bewijs van.
Door de fout in het roadbook komen we langs een intrigerende optrekje van een man die een byzondere indruk op ons heeft nagelaten.
Ik weet niet of dat bij jullie het geval is, maar ik heb vaak een bepaalde aantrekkingskracht tot bepaalde dingen, personen of plekjes.. waarbij een klein stemmetje zegt... "pick me! pick me!"
.. en de inkompoort van Weiss' atelier was het er weer.. ofschoon we al hopeloos achterop waren op de rest van de groep, gingen we even een kijkje nemen naar de poort. Deze was samengesteld uit 2 reusachtige banjo's die konden pivoteren om het domein af te sluiten. Leuk gevonden dachten we.. tot Mr Weiss zelf naar ons kwam toegewandeld, en een waar concert begon te spelen op de beide banjo's.. duelling instruments.. noemde hij het.. en de binnenzijde van de banjo's bleek uitgerust te zijn met lang metalen staven, die samen een zeer intrigerende resonantie voortbrachten.
Weiss neemt ons mee in zijn wereld en we vallen van de ene verbazing in de andere, de man is bezeten van quantumfysica en resonantie.. en in de overtuiging dat alles permanent in beweging is... Zijn sculpturen zijn gemaakt uit schrootafval van fabrieken, auto's, landbouwtuigen.. die een nieuw leven vinden in grote instrumenten aangedreven door de wind of hemzelf.
Het atelier is een waar whalhalla van belevingen die ons zonder veel moeite in de ban houden van zijn verhaal.
Zo staat in de tuin een grote windmolen, die onderaan voorzien is van een grote kuip waarin rondom staafjes van verschillende lengtes zijn gelast. 144 om precies te zijn.. elk op een gelijke afstand van elkaar, en met één centimeter verschil in lengte. Hij vraagt ons om onderaan de kuip op de grond te gaan zitten en te genieten van de muziek die de natuur ons zal brengen. De hele tijd dat we in de tuin rondwandelen is het windstil... en vanaf het ogenblik dat we op de grond zitten steekt een stevige bries op die de windmolen aan het draaien zet. Het resultaat is een perfecte concerto aangedreven door de wind, waarbij metalen bouten over de staafjes worden getrokken.
4 minuten later gaat de wind opnieuw liggen, en trilt het geluid nog minuten na in de kuip, om vervolgens zachtjes uit te doven. Een bizarre ervaring kan ik je wel vertellen !!
Al 30 jaar is hij hier op zijn eigen eilandje bezig om dingen in elkaar te steken, en hij stelt zichzelf de vraag waarom hij dat eigenlijk allemaal doet, ik kon het mezelf veel gemakkelijk maken vertelt hij ons, ik schuim het halve continent af naar oud ijzer, betaal me blauw aan een vrachtwagen, werk van 6 uur tot 22 uur in mijn atelier.. voor niemand meer dan mezelf....
Niets is minder waar vertel ik hem, je hebt het ook gedaan voor ons, en alle "toevallige" voorbijgangers die een stukje mogen meegenieten van jouw wereld.. en dat is een ware eer !
Meer dan een uur later nemen we afscheid met een "Big Hug" en beloven hem dat we ooit terugkomen om deze ervaring te delen met anderen.
Wanneer we ruim 2 uur later op de lunchplek aankomen blijken we nog de allereersten te zijn !.. Er bestaat geen toeval !
Uiteraard is er de obligate strijd tussen Belgen en Fransen binnen de groep, maar in een zeer fijne en laconieke sfeer. De groep begint nu zijn evenwicht te vinden, en we kunnen het best goed vinden met onze zuiderburen.
De avonden zijn meestal goed gevuld met straffe verhalen en flessen wijn.. maar ik heb al 2 dagen moeten afhaken omdat om 21 uur de luiken automatisch sluiten.. we hebben nog steeds te kampen met de jetlag.
In de groep zijn 2 dierenartsen, waarvan één een toch wel zeer byzondere beroepsbezigheid heeft.. Zijn bedrijf CREZAM, specialiseerde zich in de kunstmatige bevruchting van bedreigde diersoorten in Afrika, en we weten nu alles over electromechanische ejaculatietechnieken bij de luipaard... waarbij de ejaculatiesonde binnen de groep inmiddels een synoniem is geworden van overtuigingskracht.." attention.. si tu fait ça, je vais chercher la sonde !"
Politie is hier alom tegenwoordig, en het zal jullie dan ook niet verwonderen dat met een maximum snelheid van 100 km per uur een paar deelnemers in hun buidel hebben mogen tasten.
En dat is enkel omdat ze Ollie niet in hun groepje hadden .. want die wist de patrouille na een zware overtreding te overtuigen om het bij een verwittiging te laten.. Beter nog.. na 10 minuten stonden de agenten met ons grappen te maken en te lachen.. Als er één persoon is die negatieve energie keer op keer kan omkeren naar positieve drive, dan is het wel Ollie !
Dag 3 voert ons naar Whitsunday Coast, het Tahiti van Australië met azuurblauwe zee en hagelwitte stranden, hier slagen we ons kamp op bij de vrienden van Ed, de mekanieker van dienst...
De vrienden blijken een immo-makelaar te zijn... waardoor het "kamp" niets minder is dan 15 luxeappartementen op de heuvels van het mondaine Arley Beach met zicht over de haven en een zwembad met een infini..
Een schril contrast met het motel waar we gisteren hebben overnacht; en we vinden dat dit nieuwe optrekje de minimum standaard zou mogen zijn.
We zitten aan de poort van Great Barrier Reef, en voor vandaag is een dage zonder moto ingepland. We varen straks met een boot naar een verlaten eiland voor de lunch, en gaan snorkelen op zoek naar Manta Rays.
benieuwd wat dat zal worden .. Hier is het maandagochtend 07.00 uur.. in België is het weekend nog volop bezig en kan je nog genieten van een heerlijke zondagnacht.. terwijl wij alweer aan het werk moeten.. de wereld zit niet eerlijk in elkaar ;-)
Kijk ook even op de blog van de organisatie: http://www.t3.fr/modules.php?name=T3_News&topicid=13&catid=225&theme=T3_GS
aan de basis was dat de bedoeling.. ware het niet dat een onschuldig foutje in het roadbook alle deelnemers in de verschillende windrichtingen stuurt,
en voor een paar extra kilometers zorgt..
In de ochtend profiteren we nog van de lokale kolonie Kangouroo's om wat beelden met de moto te schieten, en die zijn aardig gelukt, zonder ongevallen..
Dat kan niet van alle beesten gezegd worden. Wat je hier het meeste ziet zijn inderdaad Kangouroos, .. zij het dan klevend aan het wegdek.
Zowat elke 100 meter ligt er wel eentje in alle stadia van ontbinding, de laatste 1000 kilometer is dat goed voor zo'n 10.000 dooie exemplaren.. en ik mag dan al de helft hebben overdreven.. dan zijn 5000 platte kangouroo's nog een hele berg. De naam Bruce Highway zouden ze beter aanpassen naar "Flat KangouRoute"
De grootste doodsoorzaak bij verkeersongevallen zijn dieren, en oververmoeidheid; en over dat laatste voeren ze hier uitgebreid campagne. Elke 10 kilometer kom je wel een bord tegen met "Survive this drive, take a break" en dat soort inspirerende slogans. En na de etappe van dag 3 kan ik ze geen ongelijk geven, 600 kilometer rechtdoor, in een monotoon landschap werkt niet echt bevorderlijk op de alertheid; noch de maximum toegelaten snelheid van 100 km per uur...
Buiten de bossen, platte kangourous en een occasioneel tankstation is er in de verbindingsetappe tussen Tannaka en Arlye Beach weinig te zien. Niet verwonderlijk dat bij de minste bocht in de baan de berm vol staat met tientallen kruisjes van vermoeide chauffeurs die er hun laatste adem hebben geblazen.
Gelukkig zorgen we zelf voor wat afwisseling en entertainment, zodat dit deel van de route nog best aangenaam te verwerken valt.
De route voert ons langs Gympie, Maryborough, Childers, Bundaberg naar de Capricorn coast waar we de Steenbokskeerkring passeren... en daar hebben we helemaal niets van gevoeld, buiten de krampen in onze buik, wanneer we de Fransen hun woordenschat proberen uit te breiden met de woorden "Kreefstkeerkring" en "Steenbokskeerkring"
Onderweg maken we ook nog een tussenstop gemaakt bij Mary Poppins, net lang genoeg om het standbeeld te onderwerpen aan een aantal scenes die de beeldhouwer ongetwijfeld niet in zijn achterhoofd heeft gehaald toen hij het ding aan het maken was.. maar best creatieve beelden voor de camera opleverde.
Er bestaat geen toeval denk ik altijd maar.. en onze ontmoeting met Weis, een kunstenaar wiens atelier gelegen is in de omgeving van KinKin, is daar eens temeer het bewijs van.
Door de fout in het roadbook komen we langs een intrigerende optrekje van een man die een byzondere indruk op ons heeft nagelaten.
Ik weet niet of dat bij jullie het geval is, maar ik heb vaak een bepaalde aantrekkingskracht tot bepaalde dingen, personen of plekjes.. waarbij een klein stemmetje zegt... "pick me! pick me!"
.. en de inkompoort van Weiss' atelier was het er weer.. ofschoon we al hopeloos achterop waren op de rest van de groep, gingen we even een kijkje nemen naar de poort. Deze was samengesteld uit 2 reusachtige banjo's die konden pivoteren om het domein af te sluiten. Leuk gevonden dachten we.. tot Mr Weiss zelf naar ons kwam toegewandeld, en een waar concert begon te spelen op de beide banjo's.. duelling instruments.. noemde hij het.. en de binnenzijde van de banjo's bleek uitgerust te zijn met lang metalen staven, die samen een zeer intrigerende resonantie voortbrachten.
Weiss neemt ons mee in zijn wereld en we vallen van de ene verbazing in de andere, de man is bezeten van quantumfysica en resonantie.. en in de overtuiging dat alles permanent in beweging is... Zijn sculpturen zijn gemaakt uit schrootafval van fabrieken, auto's, landbouwtuigen.. die een nieuw leven vinden in grote instrumenten aangedreven door de wind of hemzelf.
Het atelier is een waar whalhalla van belevingen die ons zonder veel moeite in de ban houden van zijn verhaal.
Zo staat in de tuin een grote windmolen, die onderaan voorzien is van een grote kuip waarin rondom staafjes van verschillende lengtes zijn gelast. 144 om precies te zijn.. elk op een gelijke afstand van elkaar, en met één centimeter verschil in lengte. Hij vraagt ons om onderaan de kuip op de grond te gaan zitten en te genieten van de muziek die de natuur ons zal brengen. De hele tijd dat we in de tuin rondwandelen is het windstil... en vanaf het ogenblik dat we op de grond zitten steekt een stevige bries op die de windmolen aan het draaien zet. Het resultaat is een perfecte concerto aangedreven door de wind, waarbij metalen bouten over de staafjes worden getrokken.
4 minuten later gaat de wind opnieuw liggen, en trilt het geluid nog minuten na in de kuip, om vervolgens zachtjes uit te doven. Een bizarre ervaring kan ik je wel vertellen !!
Al 30 jaar is hij hier op zijn eigen eilandje bezig om dingen in elkaar te steken, en hij stelt zichzelf de vraag waarom hij dat eigenlijk allemaal doet, ik kon het mezelf veel gemakkelijk maken vertelt hij ons, ik schuim het halve continent af naar oud ijzer, betaal me blauw aan een vrachtwagen, werk van 6 uur tot 22 uur in mijn atelier.. voor niemand meer dan mezelf....
Niets is minder waar vertel ik hem, je hebt het ook gedaan voor ons, en alle "toevallige" voorbijgangers die een stukje mogen meegenieten van jouw wereld.. en dat is een ware eer !
Meer dan een uur later nemen we afscheid met een "Big Hug" en beloven hem dat we ooit terugkomen om deze ervaring te delen met anderen.
Wanneer we ruim 2 uur later op de lunchplek aankomen blijken we nog de allereersten te zijn !.. Er bestaat geen toeval !
Uiteraard is er de obligate strijd tussen Belgen en Fransen binnen de groep, maar in een zeer fijne en laconieke sfeer. De groep begint nu zijn evenwicht te vinden, en we kunnen het best goed vinden met onze zuiderburen.
De avonden zijn meestal goed gevuld met straffe verhalen en flessen wijn.. maar ik heb al 2 dagen moeten afhaken omdat om 21 uur de luiken automatisch sluiten.. we hebben nog steeds te kampen met de jetlag.
In de groep zijn 2 dierenartsen, waarvan één een toch wel zeer byzondere beroepsbezigheid heeft.. Zijn bedrijf CREZAM, specialiseerde zich in de kunstmatige bevruchting van bedreigde diersoorten in Afrika, en we weten nu alles over electromechanische ejaculatietechnieken bij de luipaard... waarbij de ejaculatiesonde binnen de groep inmiddels een synoniem is geworden van overtuigingskracht.." attention.. si tu fait ça, je vais chercher la sonde !"
Politie is hier alom tegenwoordig, en het zal jullie dan ook niet verwonderen dat met een maximum snelheid van 100 km per uur een paar deelnemers in hun buidel hebben mogen tasten.
En dat is enkel omdat ze Ollie niet in hun groepje hadden .. want die wist de patrouille na een zware overtreding te overtuigen om het bij een verwittiging te laten.. Beter nog.. na 10 minuten stonden de agenten met ons grappen te maken en te lachen.. Als er één persoon is die negatieve energie keer op keer kan omkeren naar positieve drive, dan is het wel Ollie !
Dag 3 voert ons naar Whitsunday Coast, het Tahiti van Australië met azuurblauwe zee en hagelwitte stranden, hier slagen we ons kamp op bij de vrienden van Ed, de mekanieker van dienst...
De vrienden blijken een immo-makelaar te zijn... waardoor het "kamp" niets minder is dan 15 luxeappartementen op de heuvels van het mondaine Arley Beach met zicht over de haven en een zwembad met een infini..
Een schril contrast met het motel waar we gisteren hebben overnacht; en we vinden dat dit nieuwe optrekje de minimum standaard zou mogen zijn.
We zitten aan de poort van Great Barrier Reef, en voor vandaag is een dage zonder moto ingepland. We varen straks met een boot naar een verlaten eiland voor de lunch, en gaan snorkelen op zoek naar Manta Rays.
benieuwd wat dat zal worden .. Hier is het maandagochtend 07.00 uur.. in België is het weekend nog volop bezig en kan je nog genieten van een heerlijke zondagnacht.. terwijl wij alweer aan het werk moeten.. de wereld zit niet eerlijk in elkaar ;-)
Kijk ook even op de blog van de organisatie: http://www.t3.fr/modules.php?name=T3_News&topicid=13&catid=225&theme=T3_GS
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
