Een oud verhaal..

Het relaas van een bewogen avontuur... African Jetraid 2001
4000 km op een Jetscooter door Senegal en Mauretanië...
Danny (Event Masters) en Pedar (Extream)...


De foto's kan je hier terugvinden:
http://public.fotki.com/eventmasters/05_-_x-treme_sports/african-jetraid-2001/

Danny & Pedar – B69 – Dag 0, 1 en 2

INTRO

Het is inmiddels al dinsdagnamiddag, en de eerste races zitten er op… De internetjongens hebben wat problemen met de server gehad, zodat we pas vanavond het eerste verlag online kunnen plaatsen… Je krijgt dus de eerste 3 dagen in één keer…..
We vernemen net dat de eerst update van de site werd uitgevoerd, en dat er uitzonderlijk veel mailtjes voor Danny en Pedar zijn binnengelopen…
Vanavond na de race krijgen we ze allemaal te lezen, en woensdag kunnen we ze beantwoorden… Het gaat hier allemaal ietbs trager in Senegal….



0180[1]





ZONDAG 18 NOVEMBER - Dag 0

Nietsvermoedend rijden we omstreeks 11 uur de parking van AC Ruisbroek op, waar ons 40 minuten later de autocar richting Charles de Gaulle (Parijs) zal oppikken. Als we aanstalten maken de bagage uit te laden worden we belaagd door de harde kern Event Masters medewerkers die ons op een heuse uitvaart vergasten…

De middenstrook van de parking wordt omgetoverd tot een Corona-bar, en al gauw vinden ook de andere deelnemers de weg naar het gele goud…

Wanneer de bus aanzet komt uit de rechterzak van alle teamleden een witte zakdoek - (ofschoon ik meende in die van Johnny een aantal groene vlekken te onderscheiden) – te voorschijn om ons uit te wuiven…

Het dééd ons veel plezier … bedankt voor het warme afscheid….

In Cha rles de Gaulle verloopt de check-inn niet echt vlekkeloos… na meer dan 2 uur wachten en bemiddelen voor de groep accepteert STAR – AIRLINES het overgewicht van 300 kg te taxeren aan 35 FF ipv 70 FF….

Geen tijd meer om te eten dus, maar in alle haast naar de boarding gate vaanwaar we vlot het vliegtuig worden ingeleid…

Inmiddels is het 18u30 geworden en het ziet er naar uit dat we met enige vertraging zullen vertrekken..

De aangekondigde rechtstreekse vlucht naar Dakar zal plaats moeten ruimen voor een refuel - stop op Tenerife, wegens overgewicht. Waarmee de ETA (Expected Time of Arrival) verhuist naar 02.00 uur.

De verassing is pas compleet als de luchtvaarautoriteiten een verschil van 2 bagages vaststellen tussen de loading – list en de telling…. Waarop besloten wordt tot het uitladen van alle bagage op de tarmac… Iedereen dient in groepjes van 10 terug uit te stappen en zijn bagage aan te duiden…

4 uur later volgt het verdict… “De bagageladers hadden zich vergist in de telling”… wordt ruiterlijk toegegeven…

Om 22 uur 30 kiezen we uiteindelijk het luchtruim, waarop we na 6 uur worstelen met de 14,5 cm beenruimte, een overheerlijke maaltijd, een schitterende film “Les Bronzés font du ski (anno 1832)” en een tussenlanding op Tenerife.. voet op Afrikaanse bodem zetten omstreeks 7 uur ’s ochtends.

Na een uurtje wachten op de bagage worden we vergast op een adembenemende busrit van 4 uur naar het eerste basiskamp in Saint Louis…

Precies 24 uur nadat we onze eerst Corona, voor Pedar dus cola, hadden ontkurkt op initiatie van onze harde kern, herhalen we het manoeuvre in het basiskamp van Langue de Barbarie, spijtig genoeg zonder hén…..

MAANDAG – 19 NOVEMBER - Dag 1

Aangezien we wegens het ontbreken van nachtrust niet precies kunnen bepalen waar dag 0 stopt en dag 1 begint zullen we maar aannemen dat croissants en eitjes die de Corona en cola vergezellen het gunstige startschot zijn van onze éérste dag op Senegalese bodem…

Na een overheerlijk middagmaal, springvis, “dit lijkt Club Med wel…” worden we vergast op een uitvoerige briefing over het verdere verloop van de dag.. Er wacht ons een strenge technische controle van de Jetski en het technische materiaal waarbij de attributen sneller van eigenaar wisselen dan de juryleden ze kunnen keuren… Dezelfde aansteker werd 3 maal goedgekeurd, dus daar hoeven we ons alvast geen zorgen meer over te maken…

Na de technische controle is het ogenblik aangebroken om op vriendschappelijke wijze onze krachten te meten de andere deelnemers… En dat valt nog best mee… een paar kleine aanwijzigen en een goede collegialiteit doen ons zelfvertrouwen stijgen voor de eerste wedstrijddag die morgen op het programma staat…

Na een verfrissende douche, een hererlijke maaltijd en een verdiende nachtrust staan we morgen aan de startlijn voor een eerste FLASH race van 70 km in St Louis, die enkel zal doorgaan op de Senegal rivier.. De eerste manche op de oceaan blijft voorlopig op de agenda staan voor donderdag

DINSDAG 20 NOVEMBER - Dag 2

Na het ochtendkrieken (of de ochtendkriekenconfituur) brengen we alles in gereedheid voor de eerste race. De GPS netjes bevestigd, camelbag gevuld met corona… Danny zal (ik dus) als eerste het roer in handen nemen…

Het parcours zou volgens de organisatoren vrij éénvoudig zijn: 3 controlepunten en 3 eilanden die op diverse plaatsen op de Senegal Rivier dienen gerond te worden…

Bij de Le Mans start zijn we bij de eerste 4 aan de boei, maar in het eerste rechte stuk van 12 km dienen we de duimen te leggen voor de veel snellere machines.
We komen bij het middenveld aan bij het eerste eiland waar volgens de briefing de tweede rivier aan de rechterzijde dient genomen te worden.

Vanuit de lucht en op kaart ziet het er allemaal veel eenvoudiger uit, want vanaf de Jet heb je weinig overzicht op het parcours. En lijkt elke zijarm of kreek op elkaar…
De verbazing is dan ook groot wanner de voorhoede plots in de tegengestelde richting op ons afkomt en een zijrivier inslaagt…

Ik sluit meteen aan bij het geheel, en ben ervan overtuigd dat we vervolgens de eerste rivier naar rechts dienen te nemen…. Joël Bontoux volgt me een ogenbik, en maakt vervolgens rechtsomkeer om terug bij het peleton aan te sluiten…

Ik ben vrij zeker van mijn zaak, en geef plankgas in de richting van de dam…. Ik lig waarempel op de éérste plaats, en de achtervolgers zijn veraf…

Na als eerste de boot bij de dam te hebben gerond en ook op de terugweg in de mangroves de juiste afslagen te kiezen eindig ik met een voorsprong van meer dan 3 minuten op de tweede…..
bv
De achterhoede komt slechts druppelsgewijs binnen, en de meeste piloten zijn na lang zoeken teruggekeerd naar de finish…

Na deliberatie van de jury besluit men de race te hervaren, en blijkt dat wij samen met Mosselmans de meest correcte koers hebben gevaren, maar geen punten verdienen !! Jammer maar helaas..

De race zal hervaren worden, maar dit keer met en vliegende start…

Deze keer heeft iedereen al gezien waar het fout ging in bij de eerste poging, en maakt niemand fouten in de volgroute.

Na een tweede strijd van 70 km eindigen we op een verdienstelijke 4 e plaats in de F2 klasse.

Aansluitende staan nog 4 chronometerparcours op het programma, waarvan Danny en Pedar er elk 2 voor hun rekening nemen..

Er wordt een tijd gezet van 1,33 wat zeer snel blijkt te zijn,

See You tomorrow….


Woensdag 21 NOVEMBER – DAG 3 - 09:00


Gisteren sloten we af toen we net onze chronometertijden hadden neergezet.
Per team werden 4 runs gemaakt op het boeienparcours de snelste tijd werd neergezet door Joël Bontoux, die met 1:22.29 ruim 4 seconden voor Didier de Radigues en Toni Ernst eindigt.

Danny klokt 1:33.69 wat goed is voor een derde plaats in F2 en meteen goed voor de 7e chrono overall.. Een opmerkelijk goede prestatie als je weet dat hier meer dan 10 piloten professioneel varen !

Joël Bontoux heeft 3 wereldtitels op zijn naam staan en heeft ook in de wereldtop Quad 4 jaar de wereldtitel op zijn naam gehad. Brice Aracil is goed voor 2 maal Wereld kampioen in Closed course, Tony Ernst was goed voor een tweede plaats in het EK, en 3 maal Belgisch Kampioen samen met Benoit Doppagne.

Didier de Radigues was in de Grand Prix moto Vice - Wereldkampioen tussen 79 en 1995, en heeft 5 Grand Prix op zijn naam staan.
Sedert 1994 stapte hij over op 4 wielen en wist hij dit jaar de ALMS (American Le Mans Series) en ELMS (European Le Mans Series) op zijn naam te plaatsen.

Hij neemt voor de tweede maal deel aan de African Jetraid, en is samen met Tony Ernst de grootste kanshebber op de eindzege in F2 en mogelijk ook als overall.

De Afican Jetraid maakt trouwens deel uit van de klassement voor het Wereldkampioenschap, en staat onder toezicht van de IJSBA.

Wij zijn voorlopig niet ontevreden met onze derde plaats in F2… we zien wel wat de rest van de week brengt…

Om 10 uur start de eerste Race van vandaag… Pedar neemt het stuur in handen voor een 45” minuten Oval Race. Een wedstrijd waarbij alle deelnemers samen worden losgelaten op een ovaal boeienparcours… In de namiddag zullen Danny en Pedar beiden één van de Closed courses varen in twee manches van 45 minuten. Dit is de gevaarlijkste discipline, op een zeer technisch boeienparcours, en de gemoederen geraken er wel vaker oververhit…

We zien jullie vanavond terug voor de resultaten van deze dag…


WOENSDAG 21 NOVEMBER – DAG 4 – 23.50

We hebben net een aantal uren mechanica achter de rug.. De oval races en closed courses zijn inderdaad de gevaarlijkste etappes in de race… Vandaag belandde één van de deelnemers (Georges SIMON) in het ziekenhuis met een ontwrichtte schouder, na een aanvaring. Een tweede deelneemster (Patricia De Wispelaere) liep een letsel op aan het staartbeen, maar kon de race verderzetten.
Benoit Doppange had te kampen met een gebroken nokkenas, en zal wellicht de ganse nacht moeten doorwerken om de jet terug vaarklaar te krijgen…. De vliegen beginnen te vallen.

Wij hebben vandaag gekozen voor een veilige race, de Jetraid is nog lang, en we mikken op regelmatigheid… In de oval races eindigden we op een 5 e plaats, en in de closed course kwamen we ook als 5e over de finish. We onbreken duidelijk wat power onderin, en gezien de nood aan constante acceleraties kwamen we niet in aanmerking voor de eerste plaatsen.

Heelwat deelnemers maakten echter fouten in het parcours en kregen strafpunten toegewezen…

We hebben het gevoel dat het niet helemaal snor zit met de motor, en vragen in het basiskamp advies bij de techniekers van Yamaha France…. Volgens hen staat de motor te rijk afgesteld, en dient de brandstoftoevoer te worden aangepast.
Het enige probleem is dat hiervoor het achterste deel van de uitlaat binnenin de jetski dient gedemonteerd te worden.. dus dat werd sleutelen…

Bovendien heeft een touw zich in de propeller genesteld, en is ook daar nog wat werk aan de winkel…

De collegialiteit tussen de deelnemers is echter zeer groot, en iedereen helpt ons een stukje verder met het juiste advies en het juiste materiaal.

Na 4 uur sleutelen kunnen we met een gerust geweten gaan slapen, want morgen staat een etappe van 150 km naar Mauretanie op het programma.

Donderdag 23 november Dag 5 – 23 u 30

SHIT….. SHIT….. SHIT…
Vanochtend na een eerste test blijkt de motor geleidelijk kracht te verliezen… Bij een tweede startpoging blijft de bendix haperen (de startmotor draait, maar de motor slaagt niet aan) Na wat advies proberen we de jetski met zijn achterzijde op 2 koffers te tillen, om vervolgens op de motor te tikken in de hoop dat de bendix lost.

Ondertussen zijn Kristin en Pedar al vertrokken met de Tatra richting Mauretanië, in de hoop dat de jetski alsnog zal gestart kunnen worden (de race vertrekt pas één uur later dan de vrachtwagen)..

Alles blijkt tevergeefs te zijn, en het enige wat er opzit is de volledige uitlaat te demonteren, om het voorste gedeelte van de motor te kunnen demonteren en de bendix te vervangen (die we van Benoit Doppangne hebben gekregen.. Bedankt Benoit !!)..



0228[1]




NA de nodige technische raadgevingen vertrekt de race, en blijf ik alleen achter in het basiskamp met een hele klus voor de boeg… In de blakende zon slagen we er in (met de hulp van de locals) om de uitlaat te demonteren, en de voorzijde van de motor te demonteren..

Wanneer mijn hand op zoek gaat naar de bendix zakt de moed in de schoenen.. de rotor blijk eveneens beschadigd te zijn, en de binnenzijde van het vliegwielhuis zit vol olie en metaalgruis…

De motor moet dus volledig uit de jetski !!

Gelukkig is één van de deelnemers teruggekeerd, en kan hij me de nodige aanwijzigen verstrekken om de motor te demonteren.

Wanneer ’s avonds de deelnemer terug in het kamp aankomen staat de ganse jet netjes gedemonteerd op de koffers gestapeld, in de hoop dat iemand ons kan helpen met de nodige wisselstukken. (Bendix, vliegwiel, stator en rotor…) Opnieuw blijkt Benoit Doppangne de reddende engel te zijn, en kunnen we beroep doen op de onderdelen van zijn defecte motor (die inmiddels al vervangen was door een nieuwe).

Met de trekker gaan we aan de slag voor het vliegwiel te demonteren, en ook hierachter wacht ons nog een verassing. De dichting tussen de motor en het vliegwiel blijkt het begeven te hebben !!!

Einde verhaal dus voor ons team, want enkel Yamaha France blijkt overgebleven om te helpen met onderdelen en waarschijnlijk krijgen we die dus niet.

Na overleg binnen het Yamaha team blijkt dat 2 dagen later één van de nieuwe mechaniekers aankomt, en dat die een reserve dichting kan meebrengen… Daardoor kunnen we beschikken over de nodige dichting en hebben we opnieuw een sprankeltje hoop de jetski opnieuw aan de praat te krijgen….

Na 4 uur sleutelen met de hulp van de wedstijdleider Laurent Beydts die tevens houder is van een Jetski dealership slagen we erin alle stukken terug in de boot te droppen… Bij de montage ontbreken we een dichting van de uitlaat, maar er wordt beslist deze te vervangen door pakkingspasta…

Met een klein hartje druk ik op de startknop en VROEEEEEEM, de motor slaat meteen aan YES !!! 12 uur sleutelen met een “Vroem” als resultaat sterkt het zelfvertrouwen….

Pedar kan morgen starten voor de langste etappe uit de race: 385 km op zee van St Louis naar Djifer (tegen de grens van Gambia) … Kijk maar even op een wereldkaart, als je met een pen over de kaart gaat kan je zelfs een streepje trekken !!…

Vrijdag 24 November 2001 Dag 6

Tja, inmiddels is het vrijdagochtend en krijg ik in mijn bed (Pedar dus) het bericht door dat de ski toch gemaakt is. Dus het is maar goed dat er nachtrust genoten is…Het is dan 02.00 uur en Danny heeft samen met de Franse collegae nieuwe onderdelen bij elkaar geschraapt en alles kunnen repareren… Dus we kunnen toch nog starten op de langste etappe van de Jetraid, 350 km. dwars over zee.. Dat is nodig ook want we zijn inmiddels gezakt naar de 5e plaats bij F2. Helaas….

De start is om 08.00 uur door middel van een Le Mans start staand voor de ski. En jawel, we zijn als 4e vertrokken, na Aracil, Bontoux en Ernst… Na de eerste boei stuiven we regelrecht de zee op via de beruchte Ambouchure (monding), daar waar de golven bizar hoog zijn. Gelukkig viel dat mee.. Tja dat we 2x van de ski zijn geworpen tellen we dan maar even niet mee.

Het blijkt dat we topsnelheid missen daar er zeker 6 piloten voorbij vlogen…. Na flink wat beulwerk en 90 min. Sleuren en trekken zijn we toch als 8e bij de eerste tankstop. Later zal blijken waarom de ski afnam in power. 1 begeleider crashte met de ski en blesseerde zijn been. Nr. 50 stopte omwille hij niet meer kon…

Dus door naar tankstop 2, 75 Km verderop en wederom als laatste beginnen om er dan weer 8 in te halen in het 2e gedeelte. Als 7e en 80 min. Later aangekomen zien we het volgende slachtoffer welke zijn ski het begeeft. Nr 7 uit de race. Het is inmiddels 13.00 uur en we moeten snel door naar Dakar, 69 Km. verderop. Korte etappe, maar na 150 Km. van bergen en dalen gaan de Km. tellen.

De diesel is warm en we bereiken Dakar als 2e in F2…. Toch voelt de motor noch steeds niet 100%. Nr. 52 stapt uit de race. 15.00 uur vertrek naar de volgende stop, 85 Km. verderop dwars door open zee. Even hebben we de kop van de wedstrijd door met wat risico door een rotsmassief, oei, een stuk af te korten. Al snel worden we ingelopen door Bontoux, Aracil en Mosselman. Toch pikken we aan en landen aan de 4e tankstop en 280 Km. verder op plaats 6 overall!! Tot zover dus alles goed. Opschieten want het laatste stuk naar Djiffer is nog lang en het is al 16.30 uur. En lap we zijn vertrokken en merken al snel dat de motor niet veel vermogen heeft…. Na 20 Km. en dus na totaal 300 Km. en 9 uren slijtageslag op zee strand Nr. 69 op 40 Km. van de finish….

Balen… weer geen punten en waarschijnlijk niet meer varen. Krukas kapot. Na opgepikt te zijn door de Osprey van de organisatie volgt een dodenrit op zee welke strand vlak voor Djiffer alwaar we om 18.30 uur een vuurpijl de schemering zien doorklieven. Tja dat betekend dus een ski in nood. En wij gingen natuurlijk met onze boot zoeken… 2 uur later in het pikkedonker en zonder de verloren ski te vinden belanden we in het basiskamp. Het is dan inmiddels 20.30 uur en is het een vrolijk weerzien met Danny en Kristine. Zij hebben een dag afgezien in de bus en natuurlijk in spannende afwachting van Nr 69…. Onze woning is gezellig ingericht, met Extream vlag, en we kunnen lekker gaan eten.

Dit verzacht de pijn want het is waarschijnlijk nu echt gedaan met de pret. De verloren Jet-piloot is inmiddels met de taxi onderweg naar het kamp. 23.45 uur… slapen, morgen rustdag, denken we……

Zaterdag 25 November Dag 7 Rustdag

Ja, dat hadden we gedacht. De Jetski moet dus nog gerepatrieerd worden, die lag dus nog 65 Km. terug noordelijk langs het strand. En dat betekend hier in Afrika een dag reizen. Gelukkig kregen we de Blazer met een aanhangwagen en een chauffeur toegewezen en ook Semi ging mee. Hij is een van de beste locals met veel contacten. Ik (Pedar dus) moest mee daar ik wist waar de ski was gestrand…. Dat zou een reis gaan worden.

Enfin, Pedar vertrokken en Danny weer gaan lobby-en om te kijken of er nog iets te regelen viel. Benoit, met Nr. 7 bleek de krukas ook kapot te hebben, maar de rest van de motor was nog goed. Misschien nog een beetje hoop… Danny heeft de gehele dag dan Benoit helpen sleutelen en uiteindelijk is de Nr. 7 weer in orde gekomen.

Ondertussen kliefde de Blazer zich een baan dwars door de bush bush van Afrika. Wat we allemaal zijn tegengekomen is dan ook met geen pen te beschrijven. Het heeft in ieder geval veel indruk gemaakt. Veel armoede, puinhopen, ellende, kinderen, stof, nog meer puinhopen en stinkende vismarkten en trassie-fabrieken… Werkelijk ongelofelijk wat er hier allemaal gebeurt en marcheert…

Het zou voor iedere westerling verplicht moeten zijn hier eens te komen kijken. Dat zou al veel veranderen in onze mentaliteit en materialisme. Na 4 uur van stof happen, onderhandelen, slapen en filmen belanden we met de Nr. 69 in het basiskamp van Djiffer. Het is dan 16.00 uur in de middag en er is nog veel werk….

Ja, er is dus nog hoop. Gezamenlijk hebben we de GP open gemaakt en het blijkt hopeloos. Naast de krukas zijn ook de cylinders gekrast en is het big-end kapot. Over en uit…

Oorzaak van de het defect blijkt na diagnose van de Yamaha techniekers de dichting te zijn die we voorlopig hadden gemaakt met dichtingspasta. Deze had ook de koelingsschachten van de waterkoeling verstopt, zodat de motor oververhit geraakte…

Onze laatste, (nu echt dus), kans is de organisatie… Na overleg en op het randje van de reglementen krijgen we van de organisatie een leenmotor welke bestemd was voor de volgboten…

Hoera hij past en een nieuwe kans!!! Tja moet er nog wel effe een motor gewisseld worden… En dat moeten we dus helemaal zelf doen. Inmiddels is Danny ervaren genoeg en samen klaren we de klus..

Het is 02.00 uur in de morgen als het licht uit valt. Even gaan we verder met wat vals licht maar al gauw is het niet meer te doen. We besluiten morgenvroeg verder te gaan. Danny zal de oriëntatierit gaan varen en in de morgen de GPS gaan programmeren.

Pedar werkt de GP verder af en dan kunnen we misschien weer gaan strijden… We staan inmiddels geheel laatste in de race…… Maar we geven niet op, we zullen finishen en misschien kunnen we morgen wat potten gaan breken. Kop op!

Zondag 26 November 2001 Dag 8
07.00 uur, bij de kriekenconfituur van de dag reizen we uit de veren…
Onder het (inmiddels deskundig) technisch advies van mezelf (Danny dus) werkt Pedar de montage van de uitlaat af, terwijl ik me op het parcours van vannamiddag concentreer.

De route gaat over 150 km in de Siné Saloum, een gigantisch natuurgebied, en tevens broedplaats van een onwaarschijnlijke variëteit aan gevogelte (kip curry, vol au vent, canard a l’orange en meer van dat exotische gedierte..)

Het is een gebied van meer dan 200 vierkante kilometer aan mangroves, dat bestaat uit een ontelbaar aantal eilanden, rivieren en zijarmen… Een waar labyrint, waar enkel de locals blindelings hun weg kunnen terugvinden.

Alle deelnemers halen hun trukendoos boven om de meest gesofistikeerde manier van volgroutes op papier te zetten, en de gepaste coördinaten op de stafkaarten te berekenen… Hier komt het echt aan op hoofdwerk en oriëntatievermogen….

Ikzelf opteer (als enige) voor een klassiek bolleke pijl principe, gecombineerd met GPS coördinaten op een 10 tal punten in het roadbook.
Over onze schouder zien we een aantal ongeloofwaardige blikken, terwijl de meesten opteren voor het overtekenen van de plattegrond van het gebied….

Net voor de start worden de scores van de 2 vorige dagen bekend gemaakt… Door de motorpech in de laatste manche van St Louis naar Djifer worden we gediskwalificeerd wegens niet aangekomen… Pedar heeft dus 320 km op de jetski gezeten in de meest erbarmelijke omstandigheden om vervolgens beloond te worden met een “0” score….

Dit terwijl hij in de 4 eerste manches van deze trip telkens op de tweede en derde plaats eindigde in F2 !!! Ook B 52 zit in dezelfde situatie, en we besluiten samen het onrecht aan te vechten door een officieel protest in te dienen bij de wedstrijdleiding.
We vinden het totaal onrechtvaardig dat je 250 punten kan scoren in een chronorace van 1.33, en dat er géén punten worden toegekend voor een prestatie van 320 km op zee !!
Door deze puntentelling vallen we meteen terug van de derde naar de laatste plaats in het klassement…..
Enfin, vanavond zal ons protest worden behandeld, ondertussen gaan we voor 200 % pogen om een goede tijd neer te zetten op de navigatieroute…

Gewapend met de correcte GPS punten en 2 blaadjes A4 papier, netjes opgeborgen in een “Weather writer” (wel bekend van de Volvo Trophy) vertrekken we als eerste in het gebied… elke 3 minuten start een deelnemer, zodat ieder voor zich de route dient te navigeren.

Het gebied is zo onoverzichtelijk en elke zijarm gelijkt op elkaar, zodat de navigatie uiterst moeilijk blijkt… IN totaal dienen we 3 parcours te varen, tweemaal hetzelfde plus een combinatiemanche op zee en rivier..

In de eerste route blijkt ons bolleke pijl systeem zeer goed te werken, door de exacte afstand op de kaart af te hebben afgepast, en een afstandsteller op de GPS kan ik vrij correct de positie bepalen… Het gas gaat vol open , en het zelfvertrouwen stijgt…

In het prachtige gebied ontsnap ik tweemaal op een haar na aan een frontale aanvaring met een pelikaan en een school vliegende vissen. In de ontelbare zijarmen vissen de locals oesters uit het water, en barbecuen gezellig aan boord van de vissersschuiten. Maar veel tijd om te genieten van het landschap is er niet… De chronometer loopt, en het gas blijft open..

Kristin heeft ondertussen de camera in aanslag in één van de assistentieboten, en wacht geduldig in de blakende zon op de voorbijdruppelende deelnemers.

Bij aankomst na de eerste route wordt ons gemeld dat we een schitterende tijd hebben neergezet…1u05…. Even tanken en meteen vertrek voor de tweede ronde…
Het roadbook ruimt plaats voor de “FOLLOW TRACK” functie op onze overmaatse GARMIN GPS 162, waardoor ik de net afgelegde route blindelings kan kopiëren… Ik ben benieuwd of de andere deelnemers die functie ook hebben ontdekt…

Ik ga languit op de buik liggen op de jetski, om de weerstand te verminderen en het gewicht naar achteren te plaatsen, en de teller klimt tot 115 Km per uur… In een sneltreintempo gaat de jet door de kleine riviertjes, en we worden geklokt op 52 minuten !!!

Terwijl Bontoux 54 minuten op de chrono plaatst gaat meer dan de helft van de deelnemers de mist in met de navigatie… opgevers, verloren-vaarders en brandstofpannes geven ons opnieuw hoop op een eervolle plaats…

Het zal afwachten worden tot vanavond na de wedstrijdresultaten en het protest om onze nieuwe rangschikking te kennen… Maar één ding is zeker… We kunnen alleen maar klimmen !!

Men kan ons alleszins niet verwijten dat we niet alles hebben geprobeerd om het onderste uit de kan te halen…

Fysiek valt het allemaal nogal mee, we zijn vrij uitgeput van het sleutelwerk, en het vele varen, maar de krachten worden goed verdeeld, zodat we hoop hebben om ook de tweede week heelhuids door te komen.


Groetjes aan iedereen van Kristin Pedar en Danny…

Jullie hebben wellicht al gemerkt dat de communicatie hier wat trager verloopt dan we hadden gehoopt, maar de internetjongens doen hun best om te vechten met de middelen die ze hebben ..

Bedankt voor de talloze e-mails die we ontvangen, het is leuk om te zien dat het verhaal ook in de koudere contreien op de voet wordt gevolgd…

Een speciaal berichtje voor de kindjes (Glenn en Kelly dus):

Alles gaat goed hier, we missen jullie erg… We hebben alvast wat leuke schelpen gevonden, en een paar leuke cadeautjes… Doen jullie op school even hard je best om punten te halen als wij, dan komt alles wel goed
Hele dikke kusjes,

Van Mamma en Pappa
Doei…. Allemaal….

Maandag 27 November 2001 Dag 9

Jet flambée

We hebben nog geen nieuws over de uitkomst van het protest, maar de uitslagen van de navigatie gisteren waren alvast bemoedigend. We eindigden op een tweede plaats in F2. Van dag staan 3 races op het programma; 1 oval race en 2 closed courses… Je herinnert je wellicht nog de eerste ongevallen… wel ook vandaag zal de risicofactor vrij hoog liggen. Bovendien begint de vermoeidheid voor velen door te wegen, en daalt de concentratie en het reactievermogen.

De eerste oval race werd gevaren door Pedar; een Le Mans start waarbij hij als vierde de eerste boei bereikt… Bij de tweede boei gaat het fout… Een vissersnet haakt zich vast in de stuurinrichting en beperkt de bewegingsvrijheid van het stuur… De snelheid zakt naar 60 km / uur en al snel ligt hij in laatste positie..

Op 15 minuten van het einde besluit vissersnet zijn eigen weg te gaan en in een bocht verlaat het de stuurinrichting waardoor de jet dwars gaat… Pedar besluit dan maar onder dwang van de zwaartekracht met een wijde boog de jetski te verlaten…

Wanneer de achterhoede recht op hem afgestevend komt heeft hij zeer waarschijnlijk het record op de 100 meter crawl met 1 seconde verbeterd… Maar spijtig genoeg komt dat niet in aanmerking voor dit klassement, en moeten we ons tevreden stellen met een 7 e plaats in de Oval race…

Danny (ik dus) neemt het stuur voor de eerste closed course, en eindigt op een schitterende voorlaatste plaats.. De anderen varen ons moeiteloos voorbij, en we vermoeden dat er weer iets fout is met de motor…

Tijdens de tankbeurt tussen de eerste en de tweede closed course merkt één van de deelnemers ons grappig op dat er rook vanonder het zadel komt… Wanneer het zadel verwijderd word slagen de vlammen 20 cm hoog uit het motorcompartiment, en stijgt een zwarte rook op…

Eén of andere idioot schreeuwt keihard om een brandblusser terwijl de omstaanders spontaan beginnen het vuur te doven met het water waarin hij ligt ..

Een kortsluituiting in de bekabeling van de GPS navigatie schijnt aan de basis te liggen van de brand…. We hebben nog 12 minuten om de jet terug aan de praat te krijgen, en het schijnt een onmogelijke zaak te worden.

De bekabeling van de GPS blijkt ook de draden van de kleppenmotor te hebben beschadigd. ( Deze zorgt ervoor dat de drukkleppen voor de uitlaat gesloten worden bij lage toerentallen om voldoende tegendruk te veroorzaken, en zodoende meer vermogen te hebben bij lage snelheid… Bij hoog toeren tal worden de kleppen geopend, en is er voldoende druk aanwezig.)

We besluiten de bekabeling af te koppelen, en de kleppen manueel op en te zetten, dit heeft als resultaat dat de jetski slecht optrekt, maar de eindsnelheid OK is.

Bovendien heeft het water dat gebruikt werd tijdens de blussingswerken de bougies aangetast, zodat de motor slechts op 2 cilinders draait.

Pedar gaat toch van start in de derde race, maar kan aan deze snelheid niet de vereiste 2/3 regel veilig stellen, zodat we bij de laatste race geen punten behalen.
(De 2/3 regel stelt dat je minimaal 2/3 van het aantal ronden van de winnaar dient te varen, om geklasseerd te worden)

Na de race is het weer sleutelen geblazen… Morgen staat er een navigatiepartcours van 240 km op het menu in de Siné Saloum (Mangroves). Onze GPS zal dan on-ontbeerlijk zijn..

Na een beetje negotiëren met de organisatie kunnen we beroep doen op hun reservekabel en slagen we er omstreeks middernacht in om de hele boel weer aan de praat te krijgen…

We krijgen ook te horen dat het protest is van gisteren is afgewezen,” Ondanks de steun die we krijgen van de organisatie heeft Pedar 320 km overbrug voor 0 punten !! waarmee we in het klassement terugvallen van de derde naar de laatste plaats. Bob (de inspecteur van de IJSBA wijst op artikel x van het reglement, en staat erop dat deze regel wordt toegepast .. “A rule is a rule !!

Inmiddels werden ook de controlepunten voor morgen vrijgegeven, en staat er nog heelwat rekenwerk voor de boeg, om de exacte routes voor morgen in kaart te brengen.

De beschikbare zwart-wit kopies van kaarten op schaal 1/200.000 e die dateren uit begin jaren 70 maken het er niet makkelijker op. Na 2 uur cijferwerk en ruim 50 coördinaten verder geef ik de moed op en ga slapen…. Hopelijk breng de ochtenstond weer nieuwe hoop….

Dinsdag, 28 november 2001

Kwallenmousse met krab op een bedje van bloedzuigers

Danny (ik dus) maakt zich klaar voor de navigatieetappe.
De jetski word stevig beladen met al het materiaal om de nacht kunnen door te brengen in de mangroves… Tent, slaapzak, muskietennet, vuurpijlen, krachtvoeding, drinken, kompas, ….
De 240 km in de mangroves mogen dan wel gevaren worden op plat water, maar een navigatiefout in een dergelijk labyrint kan je duur te staan komen.
De Mangroves zijn bezaaid met zandbanken, en de afstand tussen de 4 verschillende tankstops is telkens 70 km dat betekend dat een fout van meer dan 10 km je meteen uit de wedstrijd plaatst, gezien de jet slechts een autonomie heeft van 80 km bij topsnelheid. Je moet dus een goed evenwicht zien te vinden tussen verbruik en navigatie om deze etappe tot een goed einde te brengen.

Gewapend met ruim 50 GPS coördinaten en een roadbook zetten we als eerste aan voor de etappe.. De eerste 40 km gaan over zeer, en na 15 km in de golven geeft de GPS zijn geest…. De tweede deelnemer volgt op 3 minuten na mij en besluit wat gas in te houden, en hem te laten passeren om het eerst controle punt zeker te stellen..

In zijn kielzog begeef ik me naar de monding van de mangroves waarop de volgende plaag me komt tergen… Het alarm van de olie gaat af !!
In de commotie van de brand hadden we wel getankt, maar vergeten olie bij te vullen !! Ik los het gas om het olieverbruik te beperken, en op 200 meter voor mij gaat mijn voorganger (N° 33) keihard met zijn jetski het strand op….

Hij was zo druk zijn GPS aan het bestuderen dat hij afweek van zijn route, en prompt het strand werd op gecatapulteerd.

Ik negotieer 1 liter olie in ruil voor mijn hulp om zijn jetski vlot te krijgen, en hij stemt in.

Na 15 minuten sleuren ligt de jetski terug in het water, waarna hij opstapt en met een brede glimlach zegt dat hij geen olie bij heeft !!

Met een klein hartje besluit ik het erop te wagen, om de eerst controleboot te bereiken in de hoop dat zijn reserveolie bijhebben.

Inmiddels zijn 2 andere concurrenten me voorbijgegaan, en zie ik in de verte dat ze met z’n drieën de verkeerde kant opgaan bij de monding van de rivier. Gelukkig heb ik naast de GPS ook nog het roadbook, waaruit ik kan afleiden dat de Osprey – boot ca 700 meter naar rechts ligt in de monding.

Ik bereik als eerste het controlepunt, waar echter géén oliereserve aanwezig is !! Met nog 40 km voor de boeg is het een onmogelijke zaak de eerste tankstop te bereiken zonder het risico de motor te laten vastlopen… Gelukkig weet de dokter aan boord van de Osprey raad.. met een spuit van 10 cc uit de EHBO koffer kunnen we olie uit het reservoir van de boot halen. Een snelle rekensom leert ons dat we ca 100 spuitjes nodig hebben om de tankstop te halen…

Ruim 40 minuten later is de klus geklaard.. inmiddels zijn al 70 % van de deelnemers het controlepunt gepasseerd, en liggen we op vrijwel de laatste plaats…

Tijdens de olie-ceremonie ben ik er ook in geslaagd de GPS terug aan de praat te krijgen, en kunnen we de achtervolging inzetten.

Door een doolhof van kleine rivieren baan ik me een weg naar de eerste tankstop.. met net voldoende brandstof en olie aan boord om 40 km te overbruggen.

Op aanwijzig van een lokale visser volg ik een zij-arm richting TOUBA. De rivier versmalt zienderogen, en de begroeiing van de takken komt steeds dichterbij..
De waterdiepte is nog amper 20 cm, en het lijkt verstandig om rechtsomkeer te maken.. Een snelle blik op de GPS leert me dat ik al 10 km op de zij-arm zit, wat samen met de terugkeer 20 km te veel is om de tankstop te halen.

Ik laat de snelheid dalen tot 50 km / uur, en maak rechtsomkeer. In de rivierarm is een ongelooflijke variëteit aan vogelsoorten aanwezig…
Bij het uitvaren van de foutieve rivierarm gaat ook het alarm van de olie terug af, prompt gevolgd door het alarm van de brandstof… Op een slakkengangentje werk ik de laatst kilometers af, in de hoop dat de motor zijn geest niet geeft voor ok de tankstop bereik….

Het is dan ook een grote opluchting als ik in de verte de grote gele Corona truck herken…

Kristin en Pedar waren 2 uur vooraf vertrokken met een visserschuit om ons te vergezellen aan de eerste tankstop. Achteraf bleek dat de visser zich van rivierarm heeft vergist, en dat ze na 5 uur varen van een kale reis zijn teruggekeerd
Naar het kamp in Djifer.

Na de tankstop gaat het terug plankgas richting xxx. En tweede etappe van 70 km. De deelnemers die inmiddels een ruime voorsprong hadden opgelopen komen willekeurig te voorschijn uit de diverse kleine zijrivieren… Aan de linkerzijde van de rivier ligt de Kawasaki van Tony Ernst en Didier de Radigues levenloos op de reddingsboot te wachten…. Hun schroef heeft het begeven. Hierdoor komt meteen hun eerste plaats in het F2 klassement in het gedrang.

Philippe Chenel (N° 4) beland tegen 110 km per uur op één van de vele zandbanken, en gaat onder toeziend oog van de reddingsboot 2 maal overkop op het zand. Voet gebroken, ROGER OUT !… Bovendien was hij onderweg naar de reddingsboot om de organisatie op de hoogte te brengen van een gestrande deelnemer.. Je zal maar eens iemand ter hulp snellen.

Ook Philippe Mosselmans en zijn echtgenote Patricia de Wispelaere stranden samen op een zandbank, en roepen de hulp in van de lokale vissers om de jets terug vlot te trekken. De eerste vraag die ze te horen krijgen is “A quelles conditions ?’ … Waarop Philippe antwoord 5000 SFA….. Van de andere kant klinkt dan : Pour 10.000 SFA on vous aide !…. Blijkbaar heeft de westerse invloed al zijn weg gevonden tot diep in de Siné saloum.

In een slalomparcours tussen de zandbanken loods ik de jet richting tweede tankstop, waar blijkt dat ik inmiddels 8 plaatsen heb teruggewonnen. Met volle moed wordt de GPS op “INVERT TRACK” gezet, want het gaat nu 30 km terug in tegenovergestelde richting, om vervolgens verder te lopen naar Solone voor de derde tankbeurt.

Met Gilles in mijn kielzog volg ik het identieke spoor van amper 1 uur geleden.
Aan een splitsing van de rivierarm ga ik gezwind om de hoek, om te merken dat het waterpeil inmiddels is gedaald tot 10 cm …. Het is echter te laat om gas terug te nemen, en maak tegen volle snelheid een bocht naar rechts…. Gilles ziet vanop een afstand dat de jet modder spuit in plaats van water, en gooit ook het stuur om.

Nummer 69 plant zich vast in de modder en het slib. Wanneer de jet tot stilstand komt stap ik af om hem terug vlot te trekken….. De ondergrond is dermate zacht dat ik tot aan het bekken in de modder zak !!
Het blijk dan ook géén goede keuze om met een shorty (skipak met korte broekspijpen) op avontuur te trekken in de mangroves.
In de jet is géén cm beweging te krijgen, en met veel moeite hijs ik mezelf terug op het vaartuig (of onvaartuig)

Ik bevind me op 25 meter van de oever, en er is een touw nodig van minstens 100 meter om de Jet terug vlot te trekken.

Gilles besluit terug te varen naar het vorige controlepunt, om op zoek te gaan naar touw.

Wanneer ik alleen op de jetski zit, en begin rond te kijken welke bijzondere planten er in het slijk groeien, valt mijn mond open van verbazing… De mooi gekleurde planten blijken een bonte variëteit aan kwallen te zijn van diverse formaten. De bodem en het eiland krioelt van de krabben, en een onwaarschijnlijk aantal bloedzuigers vergezelt hen…. Duizenden beesten vergenoegen zich op het volgende ogenblik dat ik van de boot moet stappen !!

Ik onderneem een laatste poging om motor te starten, en de jet vrij te krijgen, en in de jetpomp verdwijnen honderden beesten om herleid te worden tot versgemaakte kwallenmousse….. (specialiteit van het huis)..

Het waterpeil daalt snel en de jet komt helemaal op het slib te liggen. In de verte probeert Gilles het touw dichterbij te brengen, maar de afstand is te groot om te overbruggen….

Er rest me maar één optie, dat is de jetski te verlaten en de 25 meter naar de oever te overbruggen, om met Gilles mee terug naar de Osprey te varen….

Dit lijkt wel een opdracht uit “NOW OR NEVER….” En dames en heren , voor 0 frank gaat deze kandidaat proberen om heelhuid de oever te bereiken in een slijkbad vol kwallen, krabben en bloedzuigers…..
(Neen, ik ga het niet doen Walter….)

Blob…. Daar gaat hij… De modder komt tot aan zijn middel, en de walgelijke beesten maken van zijn blote benen een waar eetfestijn…. Stappen in deze modderpoel blijkt onmogelijk te zijn, en de kandidaat besluit warempel om te gaan kruipen… Ook de blote bovenarmen schijnen de beesten wel te lusten, en na een waar gevecht slaagt hij er in de oever te bereiken !!!

Maar ook op de oever blijkt er géén doorkomen aan , de kandidaat staat nog steeds tot aan de knieën in de modder, terwijl de honderden krabben toevlucht zoeken in de gaatjes in de modder.

Nog 100 meter tot aan de overzijde waar de Jet van Gilles ligt te wachten op de redding…. Zal hij het halen ??….. We zien u dadelijk terug na de reclame !!!

“Verse krabsalade nu in promotie bij uw GB of Albert Hein….”

“Nieuw van Arcade oude hits: ‘Och was ik maar bij moeder thuis……

Word vervolgd…..
B 69 - Dinsdag, 28 november 2001

Buffalo Bill en de dolfijnen

Na een slopende tocht van 100 meter door de diepe modder haalde de kandidaat effectief de reddingsjet, die hem een veilig onderkomen bezorgde in de Osprey…

Twee uur later begint het tij te keren, en stijgt het water terug langzaam in de zijrivieren. Patrick Nassogne (de organisator van de Jetraid) besluit het er op te wagen, en begeeft zich met de Osprey naar het punt waar de 69 gestand is.

Met de roeispanen slagen we er in de “69” tot op 50 meter te naderen, maar geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt om de opdracht uit “Now or Never” nog eens over te doen…. “Nog voor geen 100.000 F. Walter…”

Patrick probeert met het touw een lasso te maken, en in ware Buffalo Bill stijl de wilde “69” te temmen… Tot groot ongeloof van de toeschouwers slaagt hij er nog in ook….

Nu is het aan de beurt van de 69 om de Osprey uit zijn benarde positie te bevrijden, maar deze klus is snel geklaard bij het stijgende tij…

Drie uur nadat ik de eerste kwallen door blender heb gejaagd voer ik de coördinaten terug in riching basiskamp… Elke kans op klassement voor vandaag is hierbij verkeken… en de zon nadert de horizon…

Op de terugrit van 60 km krijg ik nog een mooi kersje boven op de taart van de dag… Ik word vergezeld door tientallen dolfijnen, die speels om de jetski springen… In de rode gloed van de zonsondergang ben ik eenzaam getuige van een uniek moment…

Bij terugkeer in het basiskamp lijkt het wel alsof ik een douche heb genomen aan de verkeerde kant van een olifant… Een fris stortbad en veel zeep lossen dat wel op…
Na een paar Ricards en een stevige maaltijd slaap ik als een blok… De volgende ochtend is het Pedar’s beurt om af te zien…

Woensdag 28 November 2001 Dag 11

Vandaag worden we in de morgen verblijdt met de geboorte van 10 puppies welke moeder hond netjes heeft afgeleverd onder de Tatra 8X8….

Vandaag staat er weer een offshore op het programma en om 12.00 uur zal het startschot klinken. Terwijl de locals met man en macht proberen het een en ander te slijten moeten alle spullen worden ingepakt en Kristin en Danny zullen per bus wederom naar het volgende kamp vertrekken.. Dakar….

De etappe bestaat uit 2 gedeelten van elk 75 KM over zee in de richting van het bekende Dakar. Ik, Pedar dus, zal wederom de golven moeten gaan bedwingen, enne het waait flink. De problemen beginnen bij het vertrek, het begint immers allemaal te wennen. Aan de schroef in de turbine heeft zich een aanmeertouw van de Osprey gewenteld… Met een kern van staal welteverstaan… Na met man en macht te werken, snijden en sleutelen kan er dan alsnog gestart worden door middel van de vliegende start vanachter de Osprey.. De voorbereiding weer niet optimaal. In de hoop dat het touw verder geen schade heeft aangericht gaan we met volle moed op pad richting zee. De snelheidsnaald bereikt net de 100 als we de zee opstuiven, we zitten dan in de middenmoot. Al gauw blijkt de zee de zee niet meer want met de aflandige wind is er geen golfje meer te bekennen. Na 75 KM vol gas bereiken we de eerste tankstop alwaar blijkt dat bijna iedereen voor ons is aangekomen. We missen dus veel snelheid. Aracil en Mosselman volgen dan nog achter mij, maar hebben problemen.

Tja problemen dienen zich dan aan als de wind draait en wij vanaf de tankstop de hoek omdraaien richting Dakar. Een woeste zee doemt op met golven van 4-5 meter hoog en scherpe toppen. Prachtig. Dit is pas racen. Als springende konijnen banen wij ons naar Dakar en het gaat best goed. Als 10e komen we aan met een schitterende ervaring rijker. Het was fantastisch zo te racen en te springen. Heerlijk.

We zijn in Dakar, dat we dat gehaald hebben….

Na het lekkere eten en een echte warme douche gaan we slapen… Nog twee race te gaan….

Donderdag 29 november 2001 Dag 12

Vandaag is Herman jarig… proficiat Pa!!!

En er staat een endurance-race op het programma met verschillende pit-stops. Na het ontbijt wacht nog wat sleutelwerk, de auto-trim was immers gisteren losgetrilt en ook de uitlaat was op twee plaatsen afgebroken. Geeft niets want om 14.00 uur start de race pas… Na echte frites met kip spreken we af dat Danny gaat beginnen en ik hem aflos. Zodoende kan Danny ook eens op zee en verdelen we de krachten.

14.00 uur….

Geloof het of niet maar de machine blijkt na het starten en invaren niet goed te lopen.. Het is niet waar. We kunnen wederom niet van start. Wat een domper. De voorste zuiger heeft speling en er lekt water op de kop van de achterste cilinder. Het wordt langzamerhand een gewoonte dat nr. 69 met panne staat. Ik hoop dat we het voor morgen nog kunnen repareren, maar het zal moeilijk worden. Waarschijnlijk strand het avontuur van de twee Samaritanen op 1 dag van de finish….

Helaas…

Vrijdag 30 november 2001 – Dag 13

Het was voorspelbaar, Vrijdag, dag 13, gaat de laatste race van start zonder nummer 69. Alle bronnen zijn uitgeput om nog wisselstukken te bemachtigen en het verhaal eindigt hier. De laatste etappe van 140 km gaat vanaf Dakar N’Gor 2 maar rond het eiland van Goree… Dit schijnt de mooiste etappe uit de wedstrijd te zijn, maar we zullen ze moeten volgen vanaf de Osprey.

De resultaten van deze laatste race: Bontoux wint, Aracil en Chereau blazen de krukas uit de GP 1200, Jerome heeft de startmotor kapot en Panoussis breekt 3 ribben…

Redelijk slagveld dus….

De eindresultaten krijg je vanavond op de site te zien… Als je naar B 69 zoekt zal je helemaal onderaan de lijst moeten kijken…. Maar we zijn blij dat we heelhuids Dakar hebben gehaald…. Als je mag kiezen tussen ontwrichtte schouders, gebroken ribben, gebroken benen of gebroken krukassen, dan opteer ik nog liefst voor het laatste, dat vervangen ze tenminste in garantie….

We hebben alvast een unieke ervaring achter de rug, en er gaan al heelwat ideeën rond over een volgende deelname… Eén zaak is zeker, volgende keer vertrekken we niet meer zonder technische bijstand en een karrevracht wisselstukken. We waren uitgegaan van de veronderstelling dat een gloednieuwe GP1200 R zonder veel technische problemen de eindstreep zou kunnen halen, maar niets blijkt minder waar…

Op het ganse deelnemersveld is er géén enkele GP gespaard gebleven van defecten. Benoit had te kampen met 2 defecte krukassen, Gilles’ GP strandde na 2 dagen met hetzelfde probleem, Ook Brice Aracil en de nummer 3 werden 4 maal van motor gewisseld met het zelfde probleem… En het team Bontoux laat niet in de potten kijken, maar we hebben wel 3 maal de motor volledig gedemonteerd gezien…


Als je werkelijk 3 mekaniekers en 2 vrachtwagens reservestukken nodig hebt om met een GP op de ereplaatsen te eindigen, dan gaan we dezelfde fout geen tweede keer maken…

De meest betrouwbare machines uit de race bleken de Kawasaki STX en de Kawa van Tony Ernst en Didier de Radigues te zijn… Ik denk dat vele piloten zich voor de volgende editie gaan bekeren tot Kawasaki… Tenzij Yamaha echt inspanning gaat leveren op vlak van support…

Voor 2002 dromen we voorzichtig van een Extream – Event Masters team, met een all-inclusive instapformule voor de wedstrijd, maar ook een toeristenformule waarbij je het avontuur kan meemaken aan een betaalbaar budget, en kan beschikken over één van de XL 700 of marine-jetski’s om het parcours deels te volgen. Als je interesse hebt laat het ons weten…

Senegal is ons zéér goed bevallen, de bevolking is uiterst vriendelijk, en minder opdringerig dan noordelijk Afrika. Nochtans gaan er in de coulissen geruchten rond over een mogelijke verplaatsing van de Jetraid naar Vietnam….

In de loop van de maand december plannen we alvast een filmavond, en Frieda heeft de popcorn al klaargezet…

We willen van de gelegenheid gebruik maken om AL onze sponsoren en supporters te bedanken voor de steun…


In het bijzonder JOBE SPORTS, die ons alle technische - kleding ter beschikking stelde. LAZER HELMETS voor de helmen, KOLVENBACH BV voor de trainingsjet en een heleboel accessoires, en iedereen die ons avontuur steunde met de VIP – kaarten en andere zaken..

Maandagavond zijn we terug in het land en nodigen we iedereen uit om bij Event Masters een Corona te komen drinken…. Vanaf 18.00 uur…

Tot dan,

Kristin, Danny & Pedar



Advertise on Fotki